niedziela, 29 maja 2016

ROZDZIAŁ LXV

Alec widział przeszywający go wzrok Magnusa i wiedział, co on oznacza. Bane starał się coś z niego wyczytać i nawet nie kwapił się do tego, by jego działania były jakkolwiek zakamuflowane. Nie dbał o to czy Lightwood domyśli się tego, jakie ma zamiary, czy nie. Ale czy było co wyczytywać? To był zwykły sms. Jeden z wielu. Taki sam jak poprzednie, chociaż nadawca z pewnością był inny niż dotychczas. Czemu zasłonił ekran ręką? Sam nie wiedział. Zrobił to chyba automatycznie. Nie myślał za wiele, bo nawet nie miał na to czasu. Zdziwiła go nieco reakcja Magnusa i to, że w ogóle zaglądał mu przez ramię. Wcześniej mu się to nie zdarzało, ale cóż. Może i on również działał instynktownie.
- Czemu mi się tak przyglądasz? - zapytał w pewnym momencie Alec, kiedy siedzieli razem na zewnątrz Instytutu.
            Nareszcie znaleźli chwilkę czasu na to, by pobyć samemu. Ze strony jego rodziców nie mieli się czego obawiać, bo obojga nie było w twierdzy, dzięki czemu i Magnus mógł sobie dzisiaj trochę odpuścić. Bane oczywiście zapierałby się, gdyby ktoś powiedział to na głos, ale widać było, że odrobinę podporządkowywał się jego matce. Nie było w tym przecież nic dziwnego i każdy na jego miejscu by tego nie ukrywał. Pracował dla niej i normalnym było, że słuchał jej rad i uwag. Poza tym Maryse Lightwood była osobą, która nie przyjmowała sprzeciwu. Była uparta i zawsze dążyła do swojego, co nie do końca było poprawne i nie zawsze przynosiło chciane efekty, ale zważając na jej charakter, nikt nawet nie próbował jej tego oznajmić. Skoro chciała tak żyć, to niech tak będzie.
- Bo lubię ci się przyglądać – odparł, wpatrując się dokładnie w jego twarz i wyrywając go z zamyślenia.
            Wzruszył przy tym ramionami i uśmiechnął się delikatnie, kiedy Alec spuścił wzrok na trawę. Zaczął bawić się źdźbłami i po chwili jedno wylądowało na kolanach czarownika.
- Nie kłam. Widzę, że aż cię skręca. Chcesz wiedzieć, kto ostatnio do mnie napisał – walnął, po raz kolejny zaskakując Magnusa prostotą swoich wypowiedzi.
- Czy to coś złego? – chciał wiedzieć, mając nadzieję na to, że i tak uda mu się osiągnąć swój cel, nie mówiąc od razu o swoich planach. – Nie przypominam sobie, żebyś miał przede mną jakąś tajemnicę. No chyba, że o tym nie wiem – dodał, wciąż przeszywając go wzrokiem.
            Alec zaśmiał się cicho, ale nie było w tym nic szyderczego. Ot co. Zwykły śmiech.
- Gdybym coś przed tobą ukrywał, to oczywistym by było, że byś o tym nie wiedział. Na tym polegają tajemnice – wyjaśnił oględnie. – I tak dla przypomnienia to ty nie chcesz mi powiedzieć o tym, nad czym pracujesz – westchnął i kontynuował, bo widział, że Magnus chce zabrać głos. – Wiem, że nie możesz, bo jest to obłożone jakąś wielką niewiadomą i moja matka nie chce, żebym wiedział, ale mimo wszystko to przede mną ukrywasz. Liczy się – zakończył i lekko uniósł kąciki ust z tylko dla siebie znanych powodów.
Magnus natomiast nie wiedział, co odpowiedzieć. Już rozmawiali na ten temat i nic się od tamtej pory nie zmieniło. Szczerze mówiąc, to już zapomniał o tym, że Alec o niczym nie wie i z pewnością nie traktował tego jako tajemnicy. To była po prostu jego praca.
- Nie zrozumiałbyś – mruknął nareszcie, bo czuł, że zaczynało się robić niezręcznie.
            Oparł się o drzewo znajdujące się dokładnie tuż za nim i odetchnął głęboko. Nie miał pojęcia, jak Alec to przyjmie, ale na tym musieli zakończyć tę dyskusję. Nic więcej nie mógł dodać. Swoją drogą chłopak i tak wiedział za dużo. Niejednokrotnie widział jego zapiski, do których nikt poza nim samym nie miał dostępu.
- To najprostsza odpowiedź z możliwych i szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że jej użyjesz, ale cóż. Niech tak będzie – rzekł Alec i poruszył brwiami. On również zmienił swoją pozycję, kładąc się na ziemi. Pogoda dopisywała, dzięki czemu mogli spędzać czas na dworze. Położył się na plecach i wpatrywał w niebo, uciekając tym samym od nękającego go spojrzenia Magnusa. – Jeżeli chcesz wiedzieć, to po prostu zapytaj – mruknął po dłuższej chwili ciszy i przymknął oczy.
            Bane się nie odzywał, analizując wszystkie za i przeciw. Nie miał pojęcia, jak mogłoby to zostać odebrane przez Nocnego Łowcę i nie chciał się pchać z butami w jego życie. To było przecież zupełnie normalne. Może i byli parą, ale nie byli jednym organizmem. Nie musieli wszystkiego sobie mówić i mieli prawo do tajemnic, pod warunkiem że nie zagrażały one i nie wprowadzały nic nowego do ich związku.
- Wyjdę na okropnego zazdrośnika, prawda? – zapytał i wplótł palce w jego włosy, po czym zaczął się nimi bawić.
            Alec miał zawsze nieułożone włosy, przez co czasem wyglądał tak, jakby go zaatakowało stado dzikich bestii. Nie przeszkadzało mu więc to, że Magnus swoimi czynami mógł coś zniszczyć. Sam Bane na pewno oponowałby, gdyby Lightwood chciał zniszczyć jego misternie ułożoną fryzurę.
- Już taki trochę jesteś – przyznał szczerze Nocny Łowca, delektując się ruchami dłoni starszego. Zawsze go to odprężało. – Ale chyba się przyzwyczaiłem. A przynajmniej się staram  – sprostował. – Mam nadzieję, że to zauważyłeś. Nie zwracam ci już uwagi, kiedy krzywo na kogoś patrzysz. Powinieneś to docenić.
            Podczas całej swojej wypowiedzi ani razu nie zerknął na czarownika. Wolał patrzeć na płynące chmury i to na nich skupiać swoją uwagę. Bał się trochę tego, co mógłby zobaczyć na twarzy starszego, ale było to raczej bezpodstawne. Magnus przyjął jego słowa ze spokojem i taki starał się cały czas być. Kiedy chłopak skończył mówić, chwycił go za rękę i jednym ruchem sprawił, że ten podniósł się do siadu. Byli jednak w takiej pozycji, że Bane siedział za nim, ale im to nie przeszkadzało. Czarownik bez większych sprzeciwów młodszego oparł podbródek na jego barku i dopiero odpowiedział.
- Już dawno nie patrzyłem krzywo na żadnego twojego znajomego – odparł i pocałował go w odkrytą szyję.
- Nieprawda – zaprzeczył niemal od razu i obrócił głowę tak, by być w stanie chociaż trochę go widzieć.
- Imię – mruknął czarownik. Chciał się dowiedzieć, jak miał na imię chłopak, na którego podobno nadal krzywo patrzył. – Podaj imię tej osoby – powtórzył, kiedy ten nie odpowiadał.
            Chwilę jeszcze siedzieli w ciszy, bo Alec się nie odzywał, a Magnus nie chciał go pospieszać. Poza tym już i tak dwa razy powiedział to, co miał powiedzieć, więc nie widział sensu w powtarzaniu tego po raz kolejny. Lightwood bił się z myślami. Nie wiedział, czy naprawdę ma mu podać to imię. Obawiał się tego, że czarownik może znowu sobie coś ubzdurać. Nic by nie powiedział, ale Alec nie miał pojęcia, co roiło się w tej jego głupiej główce.
- Aaron – mruknął nareszcie, a Magnus odetchnął głębiej.
- Nie wiedziałem, że to twój bliski znajomy – pospieszył z odpowiedzią.
            Mimo iż Alec nie wyczuwał w tym zdaniu żadnych podtekstów ani sarkazmu, to i tak miał świadomość tego, jak Bane reaguje na tego konkretnego Łowcę. Podejrzewał powody jego zachowania, ale ich nie podzielał.
- Nie mówiłeś nic o bliskich znajomych – przypomniał mu jego chłopak, bo wiedział, że to słowo czarownik najbardziej zaakcentował, jakby chciał je jeszcze bardziej podkreślić. Było to nonsensem, bo sam fakt, że je dodał, już o czymś świadczył. – I nie udawaj, że jesteś zaskoczony. Nie masz powodów do tego, żeby być zazdrosnym – dodał na koniec i sięgnął do jego policzka.
            Bane pocałował wewnętrzną stronę dłoni, która go właśnie głaskała i zastanowił się nad jego słowami. To prawda. Nie miał po temu żadnych powodów. Alec był jego chłopakiem i nic nie wskazywało na to, żeby którykolwiek z nich chciałby to zmienić. Dlaczego więc kiedy widzi, że ten cały Aaron kręci się wokół Aleca, w jego umyśle zapala się czerwona lampka? Nic nie poradzi na to, że tak reaguje. Nie ma pretensji do Lightwood’a, a właśnie do tego blondyna, który patrzy na jego chłopaka w sposób, w jaki z pewnością nie powinien patrzeć. To było niezwykle skomplikowane i Bane naprawdę nie wiedział, jak to wyjaśnić.
- Wiem, że nie mam – westchnął głęboko i wtulił twarz w zagłębienie jego szyi. – Ale go nie lubię.
- I nie musisz – wyznał Lightwood. – To mój znajomy. Nie twój. Nie musisz spędzać z nim czasu.
            Bane pokiwał głową zadowolony z jego wypowiedzi. Cieszył się z tego, że nie musiał udawać, że go lubi. Nawet by chyba nie potrafił. Jak do Jace’a się przyzwyczaił, tak jego by chyba nigdy nie zaakceptował. Ciężko mu było to sobie w ogóle wyobrazić.
- To on do ciebie napisał? – zapytał cicho i zaraz poczuł się gorzej.
            Podczas swoich przemyśleń doszedł do wniosku, że nie powinien tego od niego wyciągać. Skoro Alec nie chciał, żeby wiedział, to nie powinien na siłę próbować tego zmieniać. Z drugiej strony zdawał sobie sprawę z tego, że teraz Lightwood by mu powiedział wszystko.
- Tak – odparł z westchnieniem i pochylił się bardziej w jego kierunku.
            Jemu również nie odpowiadało to, że musiał mu to wyznać. Nie lubił, kiedy Magnus coś z niego wyciągał, podczas gdy sam nie mówił mu o wszystkim. Pamiętał wciąż o Helissie, o której istnieniu na początku nie miał pojęcia. Nie miał mu już tego za złe, ale skoro mieli być wybiórczy, to w razie czego miał jakikolwiek argument.
            Magnus pokiwał głową i zacisnął zęby. Nie spodobało mu się to, że jego przypuszczenia się potwierdziły, ale jednocześnie docenił to, że Alec był z nim szczery. Miało to dla niego znaczenie, bo wiedział, że z jakiegoś powodu Lightwood chciał to przed nim zataić, a mimo to sam mu o tym powiedział.
- Nic nie powiesz? – zaczął nareszcie Nocny Łowca, bo wątpił w to, że czarownik w ogóle zabierze głos.
- Po co do ciebie pisze?
            Naprawdę nie  chciał o to pytać, a już tym bardziej nie chciał, żeby brzmiało to jak wyrzut, ale samo jakoś tak wyszło.
- Bo może nie chce pisać do nikogo innego? – odparł sarkastycznie. – Nie wiem, Magnus. Po prostu pisze. Dlaczego to taki problem? – odrobinę się zirytował.
            Alec spróbował się odsunąć od swojego chłopaka, bo nie miał już ochoty tu siedzieć. Magnus go teraz wkurzał i nic nie mógł na to poradzić. Ani razu nie dał mu podstaw do tego, by mógł być zazdrosny, więc nie rozumiał skąd to zachowanie. Lepiej żeby nigdy nie dowiedział się o pocałunku jego i Aarona, a raczej o tym, że blondyn go pocałował, bo zaraz by coś przekręcił i rozpętałoby się piekło. To mu zupełnie wystarczało.
- Nie bądź zły – poprosił go Bane i nie pozwolił mu na zwiększenie dystansu, skutecznie go do siebie przyciągając i obejmując go w pasie. Wsunął mu dłonie pod koszulkę i cmoknął w policzek, uśmiechając się delikatnie. – Nie chcę, żebyś się denerwował.
- To po co ciągniesz temat? – warknął i szarpnął się ponownie. Oczywiście gdyby chciał, to bez problemów by się wydostał. Czarownik nie miał szans z Nocnym Łowcą, jeśli chodziło o siłę. – Poza tym nie jestem zły a zawiedziony. Nie wiedziałem, że tak bardzo zależy ci na tym, żeby mnie kontrolować – dodał. – To nie wnosi nic nowego do naszych relacji, więc dlaczego tak bardzo chciałeś wiedzieć?
            Magnus zastanowił się przez chwilę. Sam nie wiedział. Nie był pewien swoich zamiarów, ale podejrzewał, że miało to związek z tym, że Alec zasłonił ekran. Gdyby tego nie zrobił, Bane nawet nie zwróciłby na tę wiadomość uwagi i nie byłoby całej tej sprawy.
- Nie chcę cię kontrolować – stwierdził szczerze i zdziwił się na samą tę myśl. Nie był tyranem i mimo wszystko pozwalał Alecowi na prywatność. Przynajmniej takie było jego zdanie. – Przepraszam – dodał i chciał coś jeszcze powiedzieć, ale ostatecznie z jego ust nie wydobyło się żadne słowo.
- Przepraszasz, ale i tak nic z tym nie zrobisz, prawda? – zapytał Alec i westchnął. – To bez sensu. Po co się tak nad tym rozwodzimy? Nie możemy tego zostawić, tak jak jest?
            Lightwood już naprawdę miał tego dość. Miał dość tłuczenia w kółko jednego konkretnego tematu. Tego, że Bane miał jakieś wyssane z palca pretensje do Aarona i tego, że kiedy tylko o nim wspomni, zaczynają prowadzić ze sobą rozmowy takie jak teraz, czyli do niczego nieprowadzące.
- Możemy – stwierdził czarownik. – I zostawmy – przystał na jego propozycję.
            Powiedział to jednak takim tonem, który kazał Alecowi się nad wszystkim zastanowić. Może i Magnus by o tym nie mówił, ale z pewnością zaprzątałby sobie tym niepotrzebnie głowę.
- Nie jesteś w stanie tego zostawić – stwierdził szczerze Nocny Łowca, a czarownik zaśmiał się cicho i kiwnął głową, mówić bezradnie:
- Nie. Nie jestem.
            Po tych słowach Alec obrócił się w jego stronę i usiadł naprzeciwko. Miał nadzieję to skończyć raz na zawsze i wolał widzieć przy tym twarz swojego mężczyzny.
- Dlaczego? – zapytał. – Tylko szczerze, Magnus – zastrzegł, celując w niego palcem wskazującym.
            Bane znowu zaśmiał się bezradnie i wzruszył ramionami. Było mu trochę wstyd za tę całą sytuację, ale nie potrafił zachowywać się inaczej.
- Nie wiem, słońce – burknął i sięgnął ręką do jego policzka, głaszcząc go powoli. Długo jednak nie było mu dane się tym cieszyć, bo Nocny Łowca odsunął twarz, oczekując jego dalszej odpowiedzi. Magnus odetchnął głęboko i zaczął mówić. – Mam wrażenie, że on chce od ciebie więcej niż powinien chcieć – mruknął i zmrużył oczy, czekając na jego reakcję.
            Bał się trochę, że Alec się wścieknie, a z tego nie wyszłoby nic dobrego, ale tak nie było. Lightwood po prostu się w niego wpatrywał z politowaniem wymalowanym na twarzy.
- Ile razy będziemy jeszcze o tym rozmawiać? Ile razy mam ci powtarzać, że Aaron nic ode mnie nie chce? – warknął, chcąc w ten sposób przywołać go do pionu. – To zwykły znajomy. Nikt więcej. Czasem pogadamy i to tyle – dodał i przewrócił oczami, widząc jego minę. – Nie mów mi, że chcesz wiedzieć, o czym rozmawiamy – mruknął niedowierzająco. Jedyną odpowiedzią, jakiej się doczekał było jego wzruszenie ramion i odwrócenie twarzy, co go odrobinę rozzłościło i sprawiło, że był jeszcze bardziej zawiedziony. Myślał, że Magnus mu ufa i że nigdy nie będą prowadzili takich dyskusji, podczas których on będzie musiał udowadniać swoją niewinność, ale najwyraźniej się przeliczył. – Aaron ma chłopaka, wiesz o tym, bo kiedyś ci mówiłem – przypomniał znudzonym i odrobinę smutnym tonem. – Ostatnio się trochę posprzeczali, padło kilka nieciekawych słów, później się niby pogodzili, chyba wszystko było w porządku, ale teraz Jason się do niego nie odzywa. Nie odpowiada na jego telefony czy zaczepki. Aaron jest dosyć specyficzną osobą, bo z jednej strony zarzeka się, że nie ma między nimi nic innego niż seks, a z drugiej coś go do niego ciągnie i chyba zaczyna mu zależeć. To chciałeś wiedzieć? – zakończył ironicznie. – Czy może mam ci opowiedzieć wszystko ze szczegółami, bo nadal nie wierzysz? – rzucił w jego stronę. – Dobrze wiesz, że nie powinienem ci tego mówić. Nie mam w zwyczaju dzielić się z innymi… Och, po prostu ty nie chciałbyś, żebym mówił komukolwiek, o czym rozmawiamy – wypomniał mu. – Dlaczego nie możesz uszanować tego, że ktoś inny też by nie chciał?
            Teraz Alec naprawdę się zdenerwował. Miał już gdzieś to, że cel Magnusa mógł być inny. Skoro już rozmawiali w ten sposób i Bane sugerował różne dziwne rzeczy, on postanowił nie być mu dłużny. Dlaczego był takim zazdrośnikiem?
- Alec… - czarownik spróbował go uspokoić i wyciągnął do niego dłoń, ale ten w porę się odsunął, wstając automatycznie. – Proszę cię, czy musimy się kłócić? – zapytał, na co Nocny Łowca wzruszył ramionami.
- My się nie kłócimy. Po prostu wymieniamy się spostrzeżeniami w dość specyficzny i mało przyjemny sposób – wyjaśnił Alec, kręcąc głową. – Też wolałbym, żeby to wyglądało przyjaźniej, ale z tobą chyba nie da się inaczej rozmawiać, a przynajmniej nie na taki temat.
- Jeżeli o mnie chodzi, to moglibyśmy wcale nie rozmawiać na takie tematy – wyznał Magnus i specjalnie zaakcentował dwa ostatnie słowa, co nie umknęło uwadze Lightwood’a.
            Alec już się odwrócił i chciał odejść w stronę Instytutu, kiedy to usłyszał. Obrócił się i spojrzał z niedowierzaniem w jego kierunku. Nie wierzył własnym uszom. Czy on naprawdę śmiał jeszcze coś insynuować? Żeby tego było mało, Bane uśmiechał się szeroko, co tylko bardziej rozjuszyło Nocnego Łowcę. Ruszył w jego stronę i zatrzymał się dosłownie tuż przed jego nosem.
- W takim razie ogarnij się ze swoją zazdrością, bo takie rozmowy i TE tematy będą na porządku dziennym – warknął mu prosto w twarz. – Mam dość tego, że wiecznie czepiasz się Aarona, podczas gdy ja nie mówię zupełnie nic na temat twoich znajomych ani tego, gdzie spędzasz niektóre wieczory, kiedy nie ma cię w Instytucie. Wiesz dlaczego tego nie robię? – zapytał i automatycznie sam sobie odpowiedział. – Bo ja tego nie potrzebuję. Nie muszę wiedzieć o tobie absolutnie wszystkiego, bo ci ufam. Mam gdzieś to, że być może czasem spotykasz się w interesach z innymi mężczyznami bądź kobietami, bo wiem, że to ja się dla ciebie liczę i że po takim spotkaniu to do mnie zawsze wracasz – był coraz bardziej zły i już nawet nie myślał o tym, co mówił. Słowa same ulatywały z jego ust. – I wiesz co jest w tym wszystkim najciekawsze? – zaśmiał się odrobinę szyderczo i już miał mówić dalej, kiedy Magnus zrobił coś, co go totalnie zaskoczyło. Bane bowiem złapał go pod kolanami i przerzucił przez bok na ziemię, od razu go do niej przygwożdżając. Nocny Łowca naturalnie szybko zaczął się szarpać, ale ten, by zapobiec ewentualnemu uwolnieniu, pstryknął palcami i tym samym sprawił, że ten nie mógł się wydostać. – Co do…?
- Najciekawsze jest to, że jesteś taki seksowny, kiedy się na mnie denerwujesz – mruknął mu do ucha i uśmiechnął się jeszcze szerzej, cmokając go w szyję. Alec oczywiście odwrócił głowę, co Bane skomentował cichym śmiechem. – Naprawdę ma chłopaka? – zapytał, mając na myśli Aarona.
            Lightwood na początku nie wiedział, o co temu nagle chodzi, ale kiedy zrozumiał, odpowiedział niemal natychmiast.
- Tak. Nie powinieneś tego wiedzieć, ale jak zwykle musisz wiedzieć wszystko. To nie twoja sprawa, Magnus – warknął. – Ale skoro już wiesz, to może byś odpuścił?
- Będę miał go na oku – wyznał szczerze i ponownie pochylił się, żeby go pocałować. Tym razem udało mu się sięgnąć jego barku. – Przepraszam – powiedział cicho.
- Masz za co – burknął Alec i spojrzał w dół swojego ciała. – Możesz ze mnie zleźć? Ktoś mógłby tu teraz przyjść… - dodał, mając nadzieję, że tym argumentem cokolwiek zdziała.
            Na nic się to jednak zdało, bo czarownik jedynie wzruszył ramionami, nie kiwając nawet palcem. Patrzył za to na niego z czułością w oczach. Alec westchnął i odwrócił wzrok. Nie chciał zostać przez niego zmanipulowanym.
- Nie dbam o to – rzekł Bane i przysiadł na jego biodrach. – Nie chcę, żeby przez moje dotychczasowe zachowanie coś się między nami popsuło – mruknął, robiąc przepraszającą minę.
- Trochę na to chyba za późno – odparł Alec, po czym przewrócił oczami i wyrzucił ręce w górę. – Mógłbyś bardziej mi ufać – wypomniał mu. – Przez cały czas trwania naszego związku nie robię nic złego, a ty i tak masz do mnie pretensje – dodał.
- Ufam ci – zapewnił go żywo czarownik. – To wszystko przez to, że naprawdę mi na tobie zależy, Alec – wyznał i zaczął się nad nim powoli pochylać. – Wiem, że nie robisz nic złego. To chyba echo przeszłości cały czas daje o sobie znać. Nie mam do ciebie żadnych pretensji.
- Czas odkreślić wszystko grubą krechą – szepnął Lightwood, kiedy usta jego chłopaka były już bardzo blisko jego własnych. Miał oczywiście na myśli jego przeszłość. Nie chciał, żeby miała jakikolwiek wpływ na to, co dzieje się teraz. – I skoro mi ufasz, to dlaczego mam wrażenie, że masz ochotę sprawdzić mój telefon i przekonać się, czy to co ci powiedziałem, jest prawdą? – zapytał i objął go za szyję, głaszcząc jego włosy.
            Teraz patrzył tylko i wyłącznie w oczy swojego mężczyzny. Chciał prawdy, a to właśnie w nich mógł się jej doszukać.
- Bo trochę mam – przyznał szczerze, mrużąc powieki i uśmiechając się delikatnie. – Ale tego nie zrobię – obiecał mu.
- Czyżby? – Lightwood chciał mieć pewność i dlatego wyciągnął urządzenie, o którym mówił, podtykając mu je pod nos. – Śmiało, możesz go przejrzeć.
            Bane odetchnął głęboko, patrząc Alecowi prosto w jego piękne oczy. To prawda, miał ochotę wziąć telefon do ręki i sprawdzić ostatnie wiadomości, ale czy był sens? Zobaczyłby w nich to samo, o czym mówił Nocny Łowca. Był tego pewien. Chwycił więc urządzenie, a twarz chłopaka przybrała wyraz niedowierzania. Myślał pewnie, że Magnus rzeczywiście go sprawdzi, ale tak ku jego szczęściu się nie stało. Czarownik odłożył jego telefon na bok, od razu złączając ich usta w czułym pocałunku.
- Nie potrzebuję potwierdzenia – mruknął.
            Może i tak było, ale Alec i tak wiedział swoje. Miał świadomość tego, że Magnusa i tak korciło, by poszperać w skrzynce odbiorczej i dowiedzieć się o całej tej sprawie dużo więcej. Doceniał to, że czarownik zrezygnował z tego pomysłu, bo nie miał pojęcia, jakby wtedy zareagował. Było to jednak dla niego mało ważne. To że Bane go uwolnił również. Nie miał już ochoty odchodzić i tylko objął go mocniej, korzystając z tego, że jego kończyny były już wolne. Pogłębił pocałunek i pozwolił na to, by spędzili kolejne kilka chwil w prostym a jakże ważnym dla nich obu uścisku. Jednak co dobre szybko się kończy i panowie musieli wkrótce przerwać swoje czułości, bo usłyszeli w oddali głos matki Aleca. Czarnowłosy westchnął głęboko i odsunął się od swojego mężczyzny, całując go po raz ostatni. Najchętniej wcale by tego nie robił, ale przecież nie chciał być przyłapany przez rodziców. Nie chciał by dowiedzieli się o wszystkim właśnie w taki sposób, przez jego nieuwagę. Jednocześnie w głowie zaświtała mu myśl: czy te wszystkie tajemnice się kiedykolwiek skończą?

_________________________________

Czy Bane przesadza? Czy Alec niepotrzebnie wyolbrzymia problem i źle interpretuje jego słowa? Czy będzie to istotne podczas ich kolejnych zdarzeń? I najważniejsze: co się wydarzy?

22 komentarze:

  1. No spoko spoko. Wszystko zajebiscie. Zażaleń nie składam. Koncoweczka w normie. Wszystko się zgadza więc jest perfekto maxima ���� mam nadzieje że już za tydzień dowiemy się większości i o wiele więcej XDD Tak. Magnus przesadza. Nie. Alex nie wyolbrzymia probsu A to co się wydarzy wie tylko Bóg. Nie no. Taki joke XDD Z niecierpliwością czkm na kolejny rozdział
    Pozdery i do nexta
    Buziole :*******
    Kaczor*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. PS. Pierwszaaaaa ❤❤
      Kaczorek*

      Usuń
    2. Dzięki bardzo. Komentarz treściwy i również nie składam zażaleń. Buziole i do następnego! :*

      Usuń
  2. Świetny blog :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Kocham twoją twórczość <3
    Piszesz takie zajebiste sytuacje Maleca <3
    Może Bane troszke przesadza, ale Miłośc Ci wszytko wybaaaczy ;)
    Co do Aleca to mógł sie wkurzyc xd
    Ale teraz już bedzie dobrze ;> tak myslę :-)
    Co sie wydarzy?
    Hmmm. Może Alec wyjawi Maryse, że jest z Magnusem?
    A może dowiedza sie ze Jason byl w Instytucie?
    Albo Jason zostanie wprowadzony do Świata Cieni?
    To wszystko zależy od twojego pomysłu ;)
    Pozdrawiam Cię i życzę weny! ;*
    - Ash ;*

    Ps. Zapraszam do mnie ;>

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Podoba mi się twój tok myślenia i to, co twoim zdaniem mogłoby się wydarzyć. Wszystko w swoim czasie.
      Dziękuję i przesyłam buziaki :*
      PS znajdę chwilkę wolnego czasu i zerknę :)

      Usuń
  4. Hmmmm... chyba mam pewne niedopatrzenie.... Wybacz ale może ja coś przeoczylam. Bo chodzi o ten frament ze Magnus unierochomil Aleca XDD
    I ze nic z tym nie zrobił żeby złamać czar a po chwili jest napisane ze wyrzucił ręce w górę. Mam czy dbrz zrozumiałam Ale to się trch kupy nie trzyma XDD
    Sorry za zatruwanie ci głowy
    Kaczor*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie zatruwasz, spokojnie. Był też fragment, w którym było napisane, że Alec bodajże objął go ramieniem. Chodziło o to, że Magnus sprawił, że ten nie mógł się podnieść. Nie związał mu rąk ani nic z tych rzeczy.
      Mam nadzieję, że teraz rozumiesz.

      Usuń
  5. Piękny rozdział, delikatny i miło się go czytało :) Życzę ci dużo weny i mam nadzieję, że nastęny rozdział już niedługo :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję bardzo. Cieszę się, że się podobał. Następny wkrótce ;))

      Usuń
  6. Magnus przesadza, ale to w sumie dobrze, bo Alec się najs denerwuję! Haha, ale co jeśli Bane powiedziałby o parę słów za dużo i skończyłby z mieczem przyciśniętym do szyi, haha!
    Aaron i Alec, Boże, jaka to by była piękna przyjaźń.
    Jason, tęsknie za nim :/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślisz, że Alec byłby w stanie przystawić mu miecz do gardła?
      Jason nie odzywa się do Aarona, jak dowiadujemy się od Aleca, ale nie mogę zdradzić, co będzie dalej.
      Dziękuję :*

      Usuń
  7. Uwielbiam twoją twórczość 😃uśmiech nie schodzi z mojej twarzy podczas czytania każdego rozdziału.
    Uwielbiam zdenerwowanego Aleca,nie dziwię mu si, że ma pretensje do Magnusa, który z lekka przesadza a sam nie chce zdradzić nad czym pracuje.
    I czy tylko ja nie mogę się doczekać chwili, kiedy Maryse przyłapie ich na jakimś pocałunku czy przytulaniu?:-D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też tak czasem mam, kiedy coś czytam i cieszę się, że podczas czytania tego opowiadania ktoś również cieszy się bez powodu.
      Każdy się musi czasem na kogoś powydzierać i wyładować w ten sposób swoje emocje.
      Dziękuję bardzo i do następnego :*

      Usuń
  8. Wszytko trzymało w napięciu, super rozdział troszkę się martwię o relacje Aleca i Magnusa. Teraz tylko czekać aż Maryse się o nich dowie *o* Co to będzie :D ^^
    Weny kochana! ♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dlaczego się obawiasz o ich relację?
      Dziękuję bardzo :*

      Usuń
    2. Ich kłótnie mnie martwią :// i ta chorobliwa zazdrość Magnusa haha ;D ♥

      Usuń
    3. Zobaczymy, co będzie dalej. Na razie zapraszam na kolejny rozdział :)

      Usuń
  9. Sądzę, że Magnus przesadza, ale jak tu nie być zazdrosnym o TAKIEGO chłopaka jak Alec , ehhh a było tak blisko do przyjścia Maryse :D Czytam właśnie po raz kolejny tom VI, ale pierwszy raz wersje książkową po drobnej sprzeczce z bibliotekarką wreszcie je zamówiła :D :D muszę nareszcie kupić sobie te książki, ale jakoś zawszę zapominam i zapewne wiem jak moja karta biblioteczna wygląda same Dary Anioła i Diabelskie Maszyny :P Naprawdę jesteś wspaniała, kocham ten blog i nie żałuję , że postanowiłam go czytać i komentować Ps. Pierwszy jakiego zdecydowałam się komentować ;). PPS. Jestem genialna !!! Mój kochany laptop zamkną mi tę stronę a ja przed tym przypadkiem skopiowałam komentarz , gdyby nie to, to by znalazł się za oknem z powodu, że musiałabym pisać od nowa :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zacznę od końca. Hahaha też tak czasem uda mi się przechytrzyć los. Zawsze trzeba kopiować wszystko, zanim się zapisze, bo złośliwość rzeczy martwych nie zna granic.
      Też ostatnio postanowiłam sobie przeczytać ostatni tom, ale pomijałam większość scen, skupiając się jedynie na Alecu i Magnusie. Taka fajna odskocznia od wszystkiego. BTW mam listę książek, które od jakiegoś czasu planuję kupić i jakoś zawsze mijam się z tym celem.
      Dziękuję bardzo :*
      PS Ciekawe jakby Alec się zachował, gdyby był na miejscu Magnusa.

      Usuń
  10. Nie wiem czy coś ominęłam, bo nikt tego nie komentuje, ale KIEDY AARON POCAŁOWAŁ ALECA?

    OdpowiedzUsuń