ROZDZIAŁ XXXVI

- Ale pamiętaj, Alec.. - zaczął po raz kolejny Magnus, kiedy już znaleźli się w jego mieszkaniu.

- Wiem, Magnus - odpowiedział szybko. - To niebezpieczne, mam się nie wychylać, uważać i jej nie atakować - kiwał głową w jego stronę. - Wejdziesz tam przecież ze mną, nic się nie stanie - mówił i zerkał w stronę drzwi.

Naprawdę chciał już wejść i zobaczyć dziewczynę, o której tyle się nasłuchał. Chciał się przekonać, czy rzeczywiście jest taka, jak ją opisywał Bane. Zdawał sobie sprawę z tego, że czarownik mógł koloryzować i zmyślać w niektórych kwestiach jej dotyczących. W końcu był Magnusem Bane'em i potrafił zrobić wiele, by tylko odciągnąć swojego chłopaka od kłopotów.

- Cokolwiek by nie robiła ani nie mówiła, masz zachować spokój, rozumiesz? - wycelował w niego palec. - Jeden gwałtowniejszy ruch z jej strony i wychodzimy.

- Nie jestem dzieckiem - podszedł na krok i pocałował go w usta. - Ani kretynem. Wszystko rozumiem i chcę już tam wejść - przyznał zgodnie z prawdą.

- Teraz zachowujesz się jak dziecko - wyznał i westchnął, kiedy chłopak się odsunął - które nie może doczekać się, kiedy w końcu dostanie obiecaną zabawkę.

- To nie zabawka - powiedział. - Ale masz rację, nie mogę się doczekać. A to wszystko przez ciebie - uśmiechnął się delikatnie. - Bo to ty cały czas o niej mówisz w taki sposób.. jakby rzeczywiście była nie wiadomo jak zła, a samo spotkanie z nią wiąże się z niemałym ryzykiem.

- Bo to prawda. Czemu lekceważysz moje słowa?

- Nie lekceważę, po prostu się nie boję. Ryzyko jest fajne - wzruszył ramionami. - I w sumie jest nieodłączną częścią mojego życia.

- Ooo tak, tak samo jak lekkomyślność i niepodejmowanie słusznych decyzji - prychnął czarownik.

- Nieprawda! - zaprzeczył niemal natychmiast jego chłopak. - Nie jestem lekkomyślny i jak najbardziej podejmuję słuszne decyzje - jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej.

- Skoro tak uważasz - pokręcił zabawnie głową.

- Tak, a ty uważasz tak samo jak ja, tylko się ze mną droczysz - uniósł lekko głowę, szczerząc się jak głupi.

- Teoretycznie to co mówisz, może okazać się prawdą - zrobił poważną minę.

- Praktycznie jest tak samo - uderzył go lekko w bok. - Nie gadaj tyle i wejdźmy tam w końcu.

Magnus przewrócił oczami i uśmiechnął się do niego.

- Jesteś strasznie podekscytowany. Zastanawia mnie, czy jest coś co w równym a może i wyższym stopniu, cię tak nakręca - złapał go pod brodą i spojrzał mu w oczy.

- Jest, ale nie będę z tobą o tym rozmawiał, bo jak to ty zaraz zaczniesz dociekać i najpewniej skończymy w zupełnie innym pomieszczeniu - obserwował uśmiech Magnusa, który z każdym wypowiadanym przez niego słowem robił się coraz większy.

- Jesteś zboczeńcem, Alexander - zamruczał mu w twarz, śmiejąc się melodyjnie.

- Ja? Ciekawe czemu? Ja tylko powiedziałem, że jest coś takiego - wzruszył ramionami i zrobił najbardziej niewinną minę, na jaką było go stać. - To ty masz zaraz jakieś skojarzenia i brudne myśli - puknął go palcem wskazującym w klatkę piersiową.

- Brudne myśli? - zastanowił się chwilę. - Bo tobie pewnie chodziło o kuchnię, prawda? - zakpił. - To tam byśmy wylądowali, mam rację?

- Oczywiście, że tak. Kuchnia, tak, mhm.. - przymknął oczy i wciągnął powietrze, przypominając sobie sen, który nawiedził go pewnej nocy. On, Magnus i gorący seks na stole kuchennym. Uch, aż mu się cieplej zrobiło i natychmiast otworzył oczy. - To takie, uch, dobre miejsce. Wielofunkcyjne i w ogóle - przyznał. - Ale przestań już.

- Co mam przestać?

- Próbujesz odciągnąć moją uwagę - powiedział i wyciągnął z kieszeni stelę, którą zaraz przyłożył do ramienia.

- Nieprawda - zapewnił go mało przekonująco. - Co tam kreślisz?

Alec spojrzał na niego, nie przestając rysować run na swoim ciele.

- Twoje imię - wyznał z sarkazmem.

- Bardzo śmieszne - zganił go, ale przecząc samemu sobie uniósł lekko kąciki ust. - Chodź już, bo przecież zaraz wyjdziesz z siebie.

Alec szybko schował stelę i kiwnął głową, uśmiechając się przy tym szeroko. Nie denerwował się, bo nie miał po temu żadnego powodu. Poszedł więc za mężczyzną i przyglądał się dokładnie temu, co ten robił. Magnus bowiem musiał najpierw ściągnąć zaklęcia ochronne i wyciszające, zanim wpuści ich obu do środka. Ostrożności nigdy za wiele. Po kilku minutach spojrzał nareszcie na chłopaka i kiwnął do niego głową.

- Zapraszam - powiedział z rezerwą i złapał za klamkę, otwierając powoli drzwi.

***

Aaron nigdy jakoś nie tryskał entuzjazmem, ale dzisiaj miał wyjątkowo paskudny humor. Treningi bardziej go męczyły, a każdy nawet najcichszy odgłos strasznie denerwował. Nie wiedział, co było tego powodem, ale wiedział, że nie może zostać dłużej w Instytucie. Najchętniej po prostu poszedłby do jakiegoś klubu, napił się i najlepiej jeszcze z kimś przespał. Nie miał jednak pojęcia, gdzie w Nowym Jorku jest jakikolwiek gejowski klub, a nie chciał nikogo pytać, bo pewnie i tak nie uzyskałby odpowiedzi. Koniec końców przebrał się w bardziej wygodne ubrania i wyszedł na dwór. Miał zamiar pobiegać i miał nadzieję, że to chociaż w małym stopniu pomoże mu się ogarnąć.

Na zewnątrz wykonał krótką rozgrzewkę, która miała go przygotować do wysiłku. Nie zamierzał prędko wracać, chciał się zmęczyć i wyrzucić wszystko z siebie. Wszystko to, co sprawiało, że czuł się tak, hmm, dziwnie. W zasadzie nie musiał się rozgrzewać, bo był po treningu, ale mało go to obchodziło. Założył słuchawki, puścił najgłośniej jak mógł muzykę i zaczął biec. Nie zastanawiał się specjalnie gdzie, ważne by tylko oddalić się jak najbardziej od Instytutu, miejsca, które go tak strasznie otumaniało.

Początkowo planował biec przez Central Park, ale stwierdził, że tam będzie za dużo osób, a obecność ludzi nie działała na niego w ostatnim czasie za dobrze, więc po prostu skręcił w drugą stronę. Miał dość wszystkiego. Biegł już jakiś czas i był naprawdę zmęczony. Zatrzymał się na uboczu i rozejrzał wokoło. Odruchowo sięgnął do paska, do którego zawsze była przyczepiona butelka z wodą. No tak, zapomniał wziąć czegoś do picia. Tak był zaabsorbowany ucieczką, że nawet tego nie zauważył. To był błąd, bo naprawdę był teraz spragniony. Przebiec tyle kilometrów bez jakiegokolwiek nawodnienia, serio trzeba być kretynem, zganił w myślach sam siebie. Rozejrzał się ponownie i zdał sobie sprawę, że nie wie nawet, gdzie się znajduje. Okolica była odrobinę ponura, a zważając na późną porę, na rozwalonych chodnikach nie widać było żywej duszy. W oddali migał neonowy szyld jakiegoś sklepu, postanowił więc, że pójdzie i po prostu zapyta o drogę, przy okazji kupując jakąś wodę. Po drodze minął się z pijanymi menelami, którzy akurat wyszli zza zakrętu. Przeszedł obok nich, nawet nie zerkając w ich stronę. Pewnym siebie krokiem ruszył w dalszą drogę, która oświecona była jedną lampą. Obok niej stały jeszcze dwie inne, ale ktoś je rozbił, a sądząc po jej stanie, musiało stać się to już jakiś czas temu. Najwyraźniej nikt nie przejmował się jej naprawieniem, co znaczyło tylko to, że okolica nie należała do najprzyjemniejszych. Pewnie trafił na jakieś przedmieścia. Nie było to jednak czymś, co mogło go przerażać. Szczerze mówiąc, miasto w którym mieszkał nie różniło się za bardzo od Nowego Jorku. Mniej w nim było jedynie turystów i mieszkańców. No i oczywiście było z dziesięć (jak nie więcej) razy mniejsze, ale jak to chyba w każdym mieście miało swoje gorsze miejsca. Takie, w które lepiej nie zapuszczać się po zmroku. Władze starały się je jak najlepiej zatuszować, ale każdy doskonale zdawał sobie sprawę z ich istnienia. On oczywiście nie miał z tym żadnego problemu. Nigdy się nie bał i lubił krążyć po nocy bez celu.

Kiedy wreszcie dotarł na miejsce, bez wahania wszedł do sklepu, który okazał się być całodobowym supermarketem. Znalazł w kieszeni swoich dresów jakieś drobniaki i przeszedł do działu z napojami. Wybrał pierwszą lepszą wodę, po czym ruszył w stronę otwartej kasy. Było mało klientów, więc obsługiwała tylko jedna ekspedientka, która bardziej niż nim zajęta była flirtowaniem z jakimś chłopakiem, który za swoje zakupy już zapłacił, a mimo to nadal zajmował kolejkę. Naprawdę? Jakby nie mogli się umówić później, prychnął w myślach rozdrażniony Aaron. Nie reagując na sprzeciwy, wyminął wszystkich i stanął bezpośrednio przed zdumioną dziewczyną. Był wyższy od jej adoratora o dobre piętnaście centymetrów, a z tą niezadowoloną miną rzeczywiście wyglądał jak jakiś chuligan, jak go określiła jedna ze starszych klientek. Posłał młodej ekspedientce wymuszony uśmiech i pokazał jej produkt, który chciał kupić, rzucając przy okazji odliczoną kwotę na ladę. Dziewczyna zamrugała kilkakrotnie, najwyraźniej nie pojmując, co się dzieje, ale wzięła tylko od niego wodę, skasowała i oddała mu z powrotem, czemu towarzyszyły kolejne niezadowolone komentarze ze strony kolejki. Aaron odwrócił się do nich i rzucił im kpiące spojrzenie, po czym jeszcze ostatni raz zerknął na kasjerkę i puścił jej oczko. Ta zachichotała, a on mógł wyjść ze sklepu. Zaśmiał się pod nosem sam do siebie. Och, umiał okręcić sobie ludzi wokół palca.

Kiedy już był na zewnątrz, upił duży łyk. Nawet nie myślał, że był aż tak spragniony. Ruszył w drogę powrotną i wtedy zdał sobie sprawę, że z tego wszystkiego zapomniał zapytać o drogę. Rozejrzał się dookoła i westchnął zrezygnowany. W pobliżu nadal nikogo nie było, nawet tych pijaków, którzy wcześniej zagrodzili mu przejście. Odetchnął ponownie i zaczął iść w kierunku, jak mu się wydawało, największego hałasu.

Po niecałej półgodzinie, jeśli wierzyć zegarkowi w jego telefonie, dotarł do jakiegoś parku. Nie mógł to być Central Park, bo był znacznie mniejszy. Na ławce dostrzegł jakiś ludzi. W pierwszym odruchu chciał do nich podejść, ale zrezygnował, kiedy zobaczył, w jakim są stanie. Zaciągnął rękawy bluzy, które wcześniej podwinął do łokci, bo zaczynało się już robić naprawdę chłodno i miał już iść dalej, kiedy poczuł, że ktoś łapie go za ramię.

- Udawaj, że mnie znasz - poprosił jakiś chłopak wyraźnie przerażonym tonem.

Aaron zerknął na niego i posłał mu jedno ze swoich morderczych spojrzeń, na co chłopak od razu puścił jego rękę. Jak stwierdził blondyn, ten musiał być od niego młodszy, bo był niższy i rysy twarzy wydawały mu się jakieś takie łagodniejsze. A może to po prostu było spowodowane tym, że jedynym źródłem światła był księżyc?

- Niby czemu? - odpowiedział równie cicho, ale nie zwolnił kroku.

- Od jakiś piętnastu minut idą za mną jacyś faceci i skręcają zawsze tam gdzie ja - wyjaśnił chłopak szczerze.

- I co z tego? - odburknął Nocny Łowca, dziwiąc się jego zachowaniu.

- Nic, po prostu przejdę się z tobą kawałek - rzekł, a Aaron westchnął w duchu.

Nie potrzebował żadnego dzieciaka do pilnowania. Od niechcenia obrócił się do tyłu i rzeczywiście ujrzał kroczących kilka metrów za nimi mężczyzn. Nie przejął się jednak ich widokiem. Był Nocnym Łowcą i mógłby ich rozwalić w kilka sekund.

- Chodź - złapał chłopaka za ramię i pociągnął w inną stronę. - Zgubimy ich - powiedział i zaczął niespodziewanie skręcać.

Rzeczywiście po kilku minutach po podejrzanych typkach nie było już śladu, a Aaron z nowo poznanym chłopakiem znaleźli się przy jakimś stawie. Blondyn usiadł i zrozpaczony stwierdził, że młodszy zamierza zrobić to samo. Pomógł mu, czy ten nie może się teraz od niego odwalić?

- Czego jeszcze? - zapytał mało przyjaźnie.

- Odważny jesteś - powiedział ni z tego ni z owego chłopak, przysuwając się do niego odrobinę.

- Po prostu nie jestem taką boi dupą jak ty - stwierdził z szyderczym uśmiechem, który nie wiadomo dlaczego, wypłynął na jego usta.

- Może i racja - wzruszył ramionami drugi. - To może w ramach podziękowania byś się ze mną napił? - zapytał i wyjął z kieszeni butelkę jakiegoś nieznanego Aaronowi płynu.

Blondyn przyjrzał mu się ponownie. Chłopak chce z nim pić? Nie musiał się długo zastanawiać. Niewiele myśląc, kiwnął głową. I tak chciał się dzisiaj upić, więc co za różnica z kim? Przynajmniej zaoszczędzi na alkoholu.

- A za co pijemy? - zapytał jeszcze, przyglądając się jak ten otwiera butelkę i wyciąga z kieszeni jakieś plastikowe kubeczki.

- Zawód miłosny - odpowiedział tamten niewzruszony. - Dziewczyna mnie zostawiła.

Aaron kiwnął głową i przyjął od niego pojemniczek. Wypił od razu połowę jego zawartości i powiedział:

- Na zdrowie.

Chłopak stuknął się z nim kubeczkiem, po czym sam upił łyk trunku.

Jason, jak się okazało, że ten się nazywa, chyba wcześniej za często nie pił niczego mocniejszego, bo po kilku kolejkach był już wstawiony. Nie zasypiał ani nic z tych rzeczy, trzymał się całkiem dobrze i chyba nawet ogarniał, co się wokół niego działo, ale stał się bardziej wylewny. Usiadł naprzeciwko Aarona i opowiadał mu o sobie, o rodzinie, o szkole i o dziewczynie, o której jak mówił, chciał zapomnieć. Określił ją nawet mianem nieco wulgarnym, bo właśnie tego wieczoru dowiedział się, że przespała się z jego kumplem.

- A ty? Czemu tak właściwie pijesz? - zapytał go pijackim głosem.

Aaron wzruszył ramionami. Sam tego nie wiedział, a nie miał zamiaru opowiadać mu całego swojego życia. Był w końcu Przyziemnym. Chłopak nie nalegał, napił się tylko w ciszy i zaczął mu się dokładniej przyglądać.

Po kilku kolejnych kolejkach obaj stali się bardziej wylewni, a Jason bardziej pewny siebie. Oparł się o Aarona, a jego buzia się nie zamykała.

- Bałeś się tych gości.. A mnie się nie boisz? - zapytał blondyn, wchodząc mu w słowo.

- A czemu mam się ciebie bać? - odparł mało wyraźnie.

Aaron objął go w pasie, przyciągając go jeszcze bliżej siebie, na co chłopak zdziwiony położył mu dłoń na ramieniu.

- Mógłbym cię teraz wykorzystać - odpowiedział wprost Nocny Łowca. - Nikogo tu nie ma, nikt nie wie, gdzie jesteś - mówił dalej, mrucząc do jego ucha. - Nikt by cię nie obronił, gdybyś się wyrywał.

Chwilę zajęło chłopakowi pojęcie, o co blondynowi chodzi. Kiedy dotarł do niego sens jego słów, spiął się odrobinę, ale patrzył mu hardo w oczy. Przełknął ciężko ślinę, zanim odpowiedział.

- A kto powiedział, że bym się wyrywał?

Tym razem to Aaron nie wiedział, co powiedzieć. Zdziwiony wpatrywał się w jego oczy.

- Jesteś biseksualny? - zapytał w końcu.

- Na to wygląda - rzekł Jason i bez zapowiedzi wpił się w jego usta.

Blondyn początkowo nie wiedział, co zrobić. Po chwili jakby się opamiętał, bo przymknął oczy i z równą zażartością oddał ten niezdarny pocałunek, przejmując inicjatywę. Ich ubrania wylądowały gdzieś koło stojącego obok drzewa, ale kto by się tym przejmował?

***

Alec zerknął na swojego chłopaka, ale szybko wszedł do pomieszczenia, które ten przed nim otworzył. Nie chciał ryzykować tym, że drzwi się zamkną, zanim to zrobi. Magnus wszedł do środka zaraz za nim. Nocny Łowca rozejrzał się po pokoju, ale nie zauważył nic niepokojącego. Gdzie jest istota, o której opowiadał mu tyle czarownik? Czy to jakiś głupi żart?

- Magnus? - odezwał się cicho, co było błędem.

Zza szafy wyskoczyła jakaś postać, której Lightwood nie zdążył się nawet przyjrzeć. Bardziej martwiły go w tej chwili świecące kule, lecące w ich stronę. Zareagował niemal natychmiast. Doskoczył do Magnusa, ale to ten okazał się być zdolnym do tego, by uratować ich przed ciosem. Wytworzył wokół nich tarczę, która ich obroniła.

Dopiero wtedy Alecowi udało się przyjrzeć dziewczynie. Wpatrywał się w nią, chcąc dojrzeć jak najwięcej szczegółów. Była drobnej budowy i wydawała się być niewinna. Naprawdę było jednak inaczej, o czym świadczyło chociażby to, że jeszcze przed chwilą w nich celowała. Istota również patrzyła na Aleca. Widziała go tu po raz pierwszy i bardzo ją zaintrygował. Nie wiedziała jeszcze dlaczego, ale tak było. Lightwood w tym czasie nadal zajmował się jej przyglądaniem. Skórę miała jasną, niemal przezroczystą, a na niej liczne blizny. Takie jak u niego tyle, że bardziej widoczne. Dziewczyna szybko zaciągnęła rękawy, czując na ramionach wzrok chłopaka. Jej włosy były równie jasne jak reszta ciała, z lekkimi przebłyskami koloru niebieskiego. Uszy malutkie, ale spiczaście zakończone, zadarty nos, a z pleców wystawały.. Skrzydła? Nie. To nie mogły być skrzydła, myślał gorączkowo Alec, ale coś bardzo podobnego. Mniejsze niż te u aniołów, to wiedział, chociaż, że nigdy żadnego nie widział. Najbardziej jednak zastanawiały go jej oczy. Całe błękitne, bez białek. I tak dziwnie przyciągały..

- Jej oczy - szepnął Alec do Magnusa.

- Wiem, nie patrz w nie za długo - odpowiedział mu niemal natychmiast jego chłopak.

Alec posłusznie odwrócił od nich swój wzrok, skupiając się znowu na jej ciele. Nigdy nie widział żadnej istoty jej pokroju. Ba! Chociażby kogoś do niej podobnego. Nic. Nie miał żadnego pomysłu, kim mogła być.

- Nocny Łowca - powiedziała cicho.

- Co? - odparł Alec, robiąc wielkie oczy.

Przez chwilę wydawało mu się, że się przesłyszał, ale to przecież niemożliwe. Magnus z kolei zerknął na niego nic nierozumiejącym wzrokiem, zasłaniając uszy rękoma.

- Co co? - zapytał, krzywiąc się odrobinę.

- Nie słyszałeś? - zdziwił się Nocny Łowca.

- Czego nie słyszałem? - odpowiedział pytaniem Bane.

- Nocny Łowca - powtórzyła głośniej dziewczyna, a Alec ponownie przeniósł na nią spojrzenie.

- Znowu to robi - wyszeptał czarownik, bardziej zakrywając uszy.

- Co robi? - chciał wiedzieć Lightwood.

- Głowa mnie boli - poskarżył się Magnus. - Strasznie piszczy, nie słyszysz?

- Nie - odrzekł zgodnie z prawdą. On nie słyszał żadnych pisków. - Powiedziała "Nocny Łowca" - oznajmił.

- Uciekaj! - krzyknęła, zbliżając się na krok.

Magnus miał ochotę zgiąć się w pół. Piski, które z siebie wydawała były okropne i czuł się tak, jakby wbijała jakieś ostre przedmioty prosto w jego czaszkę.

- Nic nie powiedziała, Alec!

- Powiedziała, cały czas mówi - zapewnił go Nocny Łowca, również wykonując krok w jej stronę.

- Uciekaj! - wrzeszczała do niego dziewczyna, a Bane nadal nic nie słyszał. Widział jedynie jak dziewczyna wygląda, jakby rzeczywiście coś krzyczała, ale słyszał tylko przerażające piski. - Nie możesz tu zostać!

- O czym ty mówisz? - zapytał Lightwood. - Dlaczego?

- Zamkną cię! Mnie też zamknęli! Uciekaj!

- Odsuń się od niego - wrzasnął czarownik, tym razem rzeczywiście się zwijając.

- Co mu robisz?! - darł się czarnowłosy. - Przestań!

- Zostaw go!

- Nie!

- Alec, rozumiesz ją? - wtrącił się Magnus.

- A ty nie? - odpowiedział ten pytaniem.

- Uciekaj! - wrzasnęła dziewczyna i ruszyła w ich stronę.

Alec złapał Bane'a pod ramię i pomógł mu się odsunąć.

- Wychodzimy - zarządził czarownik.

- Nie możemy teraz wyjść.

- Musimy, ona.. - złapał się za głowę, słysząc kolejne wysokie dźwięki.

- Jesteś Nocnym Łowcą? - zapytała. - Zostaw go w takim razie! On jest zły! Zamknie cię!

- Posłuchaj, on cię zamknął dla twojego dobra. Nie zrobi ci nic złego - zapewniał ją.

- Nieprawda!

- Alec, proszę cię..

- Naprawdę, nic ci nie zrobi - powtórzył i pociągnął Magnusa do drzwi.

- Nie!

Kiedy znaleźli się za drzwiami, Bane rzucił odpowiednie zaklęcia, przez co nie było już nic słychać i po chwili ból głowy ustąpił.

- Co to było? - chciał wiedzieć Alec.

- Rozumiesz ją? - odpowiedział ten pytaniem.

- A ty nie?

Czarownik już nic nie powiedział. Wyciągnął jedynie telefon i wybrał numer przyjaciela. Ten odebrał po kilku sygnałach.

- Ragnor? Przyjedź, jak najszybciej możesz - zaczął.

- Wybacz, ale nie interesuje mnie trójkącik. Nie gustuje w chł.. - odpowiedział swobodnie, lecz Bane zaraz mu przerwał.

- Nie czas na żarty. Przyjedź i zawiadom Cate, ona pewnie też chce to usłyszeć - dodał głosem nieznoszącym sprzeciwu i rozłączył się, a Aleca pociągnął za sobą do salonu. Sam nie był do końca pewien, co miało przed chwilą miejsce, ale miał nadzieję, że przyjaciele pomogą mu to zrozumieć.

________________________________________

Kolejny rozdział!

Dziękuję za wejścia, komentarze i obserwacje! Witam nowych czytelników :)

Fani Aarona! Co myślicie?

Zachęcam do komentowania! Buuziaki :*