ROZDZIAŁ XLVI

Aaron przebudził się, bo poczuł obok siebie ruch. Może i nie był do końca wyspany, ale instynkt Nocnego Łowcy nigdy go nie opuszczał, a nawet wzmacniał się w takich właśnie sytuacjach. Szybko wyciągnął przed siebie rękę, łapiąc nią i przyciągając do siebie sprawcę całego tego zamieszania. Przerażony chłopak pisnął cichutko i z całej siły zwalił się na blondyna, lądując na jego nagiej klatce piersiowej. Dopiero wtedy Aaron zdał sobie sprawę z tego, że nie był przecież w Instytucie a u Jasona.

- Ałaa – jęknął chłopak, który wcale nie spodziewał się w środku nocy takiego zachowania. - Dlaczego to zrobiłeś? - zapytał, obracając się i chowając twarz w jego szyi. - Głupi jesteś – dodał niezwykle zaspanym głosem.

- To nie ja się skradam w środku nocy. Ciekawe jak ty byś zareagował – odburknął, przerzucając rękę przez jego plecy. - Gdzie byłeś?

- Poszedłem posprzątać w kuchni w razie, gdyby mój kochany brat miał zamiar tam pójść - wyjaśnił, miziając go nosem po szyi. - Słyszałem, jak wracał, więc postanowiłem też zrobić dobry uczynek i odholować go do jego pokoju - dodał cicho.

Aaron niespiesznie głaskał go po plecach, w ogóle nie zastanawiając się nad tym, co robi. Może gdyby nie był tak zaspany, to by tego nie robił. Ba! Na pewno by tego nie robił! A już na sto procent nie pocałowałby od niechcenia chłopaka w czubek głowy, a to właśnie miało miejsce.

Jason podniósł na niego swój zdziwiony i jakby nierozumiejący wzrok, ale jego jedyną reakcją był delikatny uśmiech.

- Wygonisz mnie teraz na kanapę do salonu? - zapytał blondyn, rozszerzając nogi, tak by chłopakowi leżało się wygodniej.

Jason poprawił się i westchnął cichutko, oddychając w jego skórę i odrobinę ją ogrzewając. Lubił dotykać nagiego ciała tego chłopaka, bo wiedział, że może to robić bez żadnego skrępowania. Aaronowi to nigdy nie przeszkadzało, więc teraz znowu to czynił, jeżdżąc dłonią po jego boku. Miał jednak ograniczone pole do popisu, bo nadal na nim leżał. Sturlał się więc, kładąc się obok niego. Jako, że Aaron miał szeroko rozstawione nogi, Jason bez żadnego problemu mógł przerzucić swoje przez jego uda i delektować się tym, że chłopak ich nie zrzucił. Z wielkim uśmiechem na twarzy ułożył wygodnie głowę na jego piersi, dłonią zaczynając kreślić kółka na jego pięknie wyrzeźbionym brzuchu. Oczy same mu się przymykały, ale stwierdził, że niekulturalnie byłoby, gdyby nie odpowiedział na zadane przez blondyna pytanie, więc wymruczał:

- Nie. Dlaczego pytasz? - naprawdę chciał to wiedzieć, ale musiał walczyć ze sobą, żeby nie zasnąć.

Ręka, która drapała go po głowie, czesząc palcami jego włosy, wcale mu w tym nie pomagała. Było to tak przyjemne i usypiające, że Jason czuł, jakby jego powieki ważyły z pięć razy więcej niż zazwyczaj.

- No bo skoro twój brat już jest w domu, to może wydać mu się podejrzane, że mnie tam nie ma. Wiedział, że zostaję na noc - przypomniał mu.

- Uwierz mi - zaśmiał się krótko Jason. - Nawet jeśli by to zauważył, to w tym momencie i tak by nie skojarzył faktów - wyjaśnił oględnie.

Blondyn zmarszczył brwi, nie bardzo rozumiejąc. Było już stosunkowo późno i jego mózg zdecydowanie nie funkcjonował tak, jak powinien.

- A co jeśli tu wejdzie i zobaczy, że się tak do mnie kleisz? - zadał pytanie i objął chłopaka drugą ręką w pasie, przyciągając go jeszcze bliżej siebie.

Jason pokręcił głową i przymknął oczy. Zaprzestał również ruchów swojej dłoni, po prostu ją tam zostawiając. Jego całe ciało było ociężałe, a on chciał już tylko zapaść w sen.

- Jest tak zalany, że odpadł niemal od razu. Zdążył tylko ściągnąć buta, a resztą sam się musiałem zająć - powiedział. - Nawet gdyby się teraz obudził i nas zobaczył, to rano nie będzie nic pamiętał.

- Tak? - dopytał.

Jason kiwnął głową, podnosząc się odrobinę i całując go po omacku w szczękę, a potem wpijając się w jego usta, kiedy już udało mu się je odnaleźć. Już miał powiedzieć, że idą spać, kiedy zaświecił się jego telefon, sygnalizując wszem i wobec nadejście nowej wiadomości. Chłopak od razu otworzył oczy i po niego sięgnął. Kątem oka zauważył, że Aaron zrobił to samo, ale to jemu udało się go dorwać jako pierwszemu. Uśmiechnął się tryumfalnie, odblokowując ekran. Przejechał wzrokiem po treści SMS-a, za bardzo się jednak nie wgłębiając. Postukał jeszcze chwilę w ekran, w końcu odkładając urządzenie, tym razem po swojej stronie.

- Kto nie daje ci spać po nocach, co? - zapytał Aaron, któremu niestety nie udało się nic dojrzeć.

Nie to żeby chłopaka sprawdzał, ale był ciekawy. No bo kto, widząc takiego drobnego i niepozornego Jasona, nie byłby zainteresowany tym, kto pisze do niego w środku nocy.

- Pewien chłopak, który właśnie mizia mnie po plecach - odpowiedział mu, sięgając dłonią do jego szyi.

Oczywiście miał na myśli Nocnego Łowcę, który jakby z przyzwyczajenia wsunął mu rękę pod koszulkę, którą ku niezadowolenia Aarona miał na sobie. Nie oponował, bo bądź co bądź takie delikatne pieszczoty były bardzo przyjemne. Blondyn z kolei uśmiechnął się ledwo zauważalnie i uniósł rąbek jego bluzki. Wskazał brodą na telefon, choć miał świadomość tego, że Jason tego nie widzi.

- Miałem raczej na myśli to - zagadnął go.

Chłopak cmoknął go w pierś, chwilę się nie odzywając. Wiedział od początku, że o to mu chodziło, ale jakoś chciał się z nim podrażnić.

- Aaaa, to - udał zaskoczenie. - To nic takiego - odparł, unosząc lekko brew i czekając na jego odpowiedź.

Sen mógł poczekać, teraz ważniejsze było to, co powie Aaron. A on... Zastanawiał się, o co w tym chodzi i próbował odegnać te wszystkie myśli, które napływały do jego umysłu. Niektóre z ich były naprawdę dziwne i zwalał je na to, że było późno, a on był zmęczony. Pytanie tylko, dlaczego więc po prostu nie zakończy tego tematu?

- Nic takiego?

Jason potwierdził ruchem głowy, po czym wymruczał jeszcze cichą odpowiedź, co zapewne także miało być potwierdzeniem. Dodał jeszcze, że to wiadomość od sieci.

- Sieci? - zaciekawił się Aaron, nadal brnąc w to samo. - A to ciekawe, bo kiedy do mnie pisze sieć, nie mam nawet możliwości odpisania. U ciebie jest inaczej? - zapytał swobodnym tonem, nawiązując do tego, że chłopak rzeczywiście nie od razu odłożył telefon, a jeszcze chwilę coś w nim grzebał.

Jason jeszcze bardziej się zdziwił, ale na razie starał się tego nie okazywać. Zachowanie chłopaka było ciut dziwne, ale chyba mu się podobało. Na swój sposób było to czymś nowym, jeśli o niego chodzi i tak mógł się o nim dowiedzieć czegoś więcej.

- Chcesz zobaczyć? - zaproponował mu Jason, unosząc głowę i patrząc mu w twarz. I tak nic nie widział, bo nie było zapalone żadne światło, ale miał chociaż świadomość tego, że chłopak rzeczywiście tu był. - Mogę ci go dać i sam zobaczysz.

Aaron również odwrócił do niego twarz i spojrzał mu w oczy. Zastanawiał się, czy chłopak naprawdę byłby w stanie to zrobić. Nie byli przecież parą, łączył ich jedynie układ. Chociaż z drugiej strony do blondyna zaczęło docierać, że coraz częściej ze sobą rozmawiają i o dziwo te rozmowy mu nie przeszkadzały. Kiedy o tym pomyślał, stwierdził, że musi być naprawdę zmęczony. Wracając do Jasona i jego telefonu to nadal nie podjął decyzji. Nie wiedział, czy zanadto nie nadszarpnąłby w ten sposób prywatności drugiego. Ale co tam! Przecież on nie interesuje się innymi, prawda?

- Pokaż – powiedział więc i wyciągnął rękę po telefon.

Jason zaśmiał się cicho, ale tak jak obiecał, podał mu telefon. Nie było w nim nic, czego Aaron nie powinien widzieć, a przynajmniej nie w folderze z wiadomościami.

- Sprawdź mnie – powiedział prowokacyjnie i podniósł się na łokciu, by pocałować go w usta.

Aaron odpowiedział na pocałunek, chwilę później już szperając w urządzeniu. Otworzył odpowiedni folder i jego oczom ukazała się cała skrzynka odbiorcza. Z zadowoleniem stwierdził, że chłopak mówił prawdę. Nie to, żeby mu nie wierzył, po prostu skoro miał możliwość grzebania w jego telefonie, to dlaczego miałby nie skorzystać? Bez krępacji zjechał w dół i gwizdnął cichutko.

- No ładnie ładnie – pokiwał głową. - Dave – przeczytał na głos.

Jason początkowo nie wiedział, dlaczego Aaron powiedział imię jego kolegi, ale po chwili dotarło do niego, że przecież to on był ostatnią osobą, z którą pisał. A więc po to chciał jego telefon? Sprawdzał całą jego pocztę? Po co?

- Możesz przeczytać, jak chcesz – powiedział mu chłopak, mając na myśli wiadomości.

Nie było sensu mu teraz wyrywać telefonu i krzyczeć, że to jego prywatna korespondencja, a on nie ma prawa tego widzieć. Sam mu przecież dał telefon, więc teraz nie ma co narzekać. Poza tym tam naprawdę nie było nic ciekawego, więc się nie bał.

- „Jadę po południu na obiad do teściów” - zaczął, ale zaraz przerwał, powtarzając ze zdziwieniem ostatnie słowo. Nie myślał, że Jason może się zadawać z żonatymi facetami, więc wydało mu się to dziwne. Ten jednak szybko wyjaśnił, że tak jego kolega nazywa rodziców swojej dziewczyny, dzięki czemu mógł kontynuować. - „ A potem wyprawa do babci. Dziadek złamał nogę i to ja muszę jej pomagać. Masakra. Nie będzie mnie pewnie aż do poniedziałku” Och, skarbie, jakie ty masz problemy – powiedział do telefonu, komentując słowa nieznanego mu chłopaka. Używał przy tym tyle ironii, że Jason nie mógł się nie zaśmiać. Blondyn uczynił to samo z kilkoma kolejnymi wiadomościami od tego samego chłopaka, rzucając coraz śmieszniejsze komentarze. Zjechał bardziej w dół i zauważył innych nadawców. - Dave, Ash, Sam – zagwizdał. - Mam czuć się zagrożony?

Tych wiadomości już nie czytał, a po prostu je omijał. Aż taką świnią nie był. Nie będzie wszystkiego czytał. To byłoby chamskie, prawda?

- Dlaczego zagrożony? - dopytał Jason, marszcząc brwi. Dopiero po chwili skojarzył fakty i uśmiechnął się delikatnie, całując chłopaka w szyję, którą cały czas lekko drapał. - Ash i Sam to dziewczyny – wyjaśnił. - Ashley i Samantha – dodał. - Ashley ma chłopaka, a Sam nie jest w moim typie. No ale nic, kontynuuj, bo to fajne – zaśmiał się z jego zachowania.

- A kto jest w twoim typie? - zapytał, omijając ostatnie zdanie, jednak zaraz się ożywił i jakby od niechcenia dodał: - Nie, czekaj! Nie mów! Sam zgadnę! - udał, że się zastanawia. - Umięśnieni i niezwykle przystojni blondyni, co?

Jason pokręcił głową, wyciągając dłoń po swój telefon. Na pytanie nie odpowiedział, bo wiedział, że gdyby tak się stało to temat by się nie skończył.

- Kto podpisuje koleżankę Sam? Skoro ma na imię Samantha to dlaczego jej tak nie nazywasz? Przecież to ładne imię. Skąd w ogóle ten skrót?

Jason wzruszył ramionami. W zasadzie to sam nie wiedział. Dziewczyna od zawsze była zwykłą Sam.

- Bo to brzmi zbyt poważnie. Poza tym Sam to nie skrót a zdrobnienie. Też pewnie nie nazywasz wszystkich swoich przyjaciół tak, jak się rzeczywiście nazywają, no nie? - zaciekawił się. - Naczytałeś się już? Wszystkiego dowiedziałeś? - wypytywał, nadal mając wyciągniętą dłoń.

- Tak, chyba tak – powiedział, marszcząc brwi. - I masz rację, też używam zdrobnień. Czasem – sprostował i oddał chłopakowi urządzenie.

- No widzisz, Aaronku – zaśmiał się, celowo tak do niego mówiąc. - Nawet ty to robisz.

Aaron po tych słowach znacznie się rozluźnił. Pocałował chłopaka w usta, przenosząc dłoń na jego brzuch. Pieścił go niespiesznie, mrucząc mu w wargi, żeby tak do niego nie mówił. Dodał jeszcze, że nie lubi się dzielić. Miało to być zapewne wytłumaczeniem tego, jak się przed chwilą zachowywał. Jason zaśmiał się jeszcze raz, po czym oparł dłoń na policzku blondyna i śmielej odpowiedział na pocałunek. To, co usłyszał, uświadomiło go w tym, że nie popełnił błędu, nawiązując z nim kontakt. Aaron był naprawdę fajnym gościem, ale często po prostu to ukrywał. Chwilę później znowu użył względem Nocnego Łowcy tego zdrobnienia, odrobinę go w ten sposób irytując i drażniąc. Robił to specjalnie i cieszył się za każdym razem, kiedy czuł, że zachowanie Aarona staje się coraz bardziej pewne i zmierzało ku jednemu.

- Dlaczego je zakładałeś? - zapytał w pewnym momencie Nocny Łowca, ściągając przy okazji bokserki, które chłopak miał na sobie i które ten miał na myśli, zadając swoje pytanie. - Są w tej chwili zupełnie zbędne.

Jason jęknął, pozwalając mu na pozbycie się własnej garderoby. Koszulkę miał już podwiniętą niemal pod samą brodę, ale mu to nie przeszkadzało. Czekał tylko, aż ten w końcu zajmie się jego penisem, który również postanowił się obudzić.

- Nie były, kiedy szedłem do Victora – powiedział jedynie, wyginając się w stronę ręki blondyna. Nagle zamarł i jakby dopiero do niego dotarło, że przecież za ścianą jest jego brat. Nie mógł się tym nie podzielić z chłopakiem, na co on odparł jedynie:

- Przecież i tak rano nie będzie nic pamiętać – i unosząc się na łokciu, zmienił ich pozycję tak, że teraz wisiał nad chłopakiem, po czym szybkim ruchem otarł się swoim penisem o męskość Jasona i zadowoleniem zauważył, że był on już półsztywny. „Trzeba zacząć działać” - pomyślał, szeroko się uśmiechając.

***

Magnus przebudził się, kiedy na zewnątrz było już jasno. Nie przypominał sobie, żeby zostawiał odsłonięte rolety, więc był odrobinę zdziwiony, że tak było. Dopiero po chwili do niego dotarło, że musiał je pewnie odsłonić Alec, bo to on jako jedyny tu z nim był. Rozejrzał się po pokoju, ale ku jego nieszczęściu chłopaka już nie było. Musiał zapewne już wyjść, bo mówił, że rano zaczyna treningi. Mimo iż doskonale o tym wiedział, to był zawiedziony, że to była prawda. Szybko się ubrał i wyszedł do kuchni. Tam zastał swoją najlepszą przyjaciółkę, która od razu go zagadnęła:

- Hej, Mags – przywitała się grzecznie. - Czemu mijałam się w korytarzu z Aleciem? - zapytała. - Nie wiedziałam, że miał przyjść.

Bane usiadł przy stole i oparł na nim łokcie, po czym schował twarz w dłoniach. Przetarł oczy i dopiero wtedy odpowiedział:

- Tak właściwie to pewnie wychodził – wyjaśnił. - Przyjechał w nocy, bo go o to prosiłem – powiedział tylko.

Zaraz potem nie zważając na zdziwione spojrzenie Cate, wyciągnął telefon i sprawdził, czy nie ma żadnych nowych wiadomości. Nic nie zauważając, schował go z powrotem do kieszeni i wyczarował sobie kawę i maślaną bułeczkę. Jego myśli cały czas zajęte były snem, jaki nie chciał dać mu spokoju, cały czas o sobie przypominając. Nie mógł się na niczym skupić, takie wywarł na nim wrażenie. A to dziwne, bo zazwyczaj kiedy mu się coś śniło to rano nawet tego nie pamiętał. Było to strasznie uciążliwe, ale nie chciał mówić o tym Cate, bo ta zaraz by się przejmowała. A gdyby dodał, że od tamtej pory straszliwie bolała go głowa, to w ogóle zaczęłaby nad nim skakać. Nie potrzebował takiego zamieszania wokół swojej osoby, a już na pewno nie teraz, więc postanowił, że na razie nic nikomu nie powie. Wiedział Alec i to mu w zupełności wystarczało.

- Jest już Ragnor? - zapytał, przerywając ciszę.

Nie chciał, by kobieta zaczęła coś podejrzewać, więc zaczął tę rozmowę, chociaż jeśli o niego chodziło, to najchętniej nadal by siedział i nic nie mówił. Głowa mu pękała, a kawa póki co jeszcze nie zaczęła działać. Łudził się, że przyniesie jakieś ukojenie, ale jak widać w niczym nie pomagała.

- Powinien być za jakieś półgodziny – powiedziała, a on aż się skrzywił. Niby mówiła normalnym tonem, ale dla niego to było tak, jakby stała nad nim i krzyczała mu prosto do ucha. Litości! Nawet po całej nocy intensywnego picia nigdy tak nie miał! - Właśnie wysłał mi wiadomość, że już jedzie. Po co do nas wieczorem zadzwoniłeś? - chciała wiedzieć.

- Chcę w końcu zająć się tą dziewczyną – wyjaśnił, mówiąc bardzo cicho. Cate zmarszczyła brwi, ale nic nie powiedziała, pozwalając mu kontynuować. - Nie mam zamiaru dłużej fundować jej noclegu i chcę się jej stąd pozbyć. Jak przyjedzie Ragnor razem usiądziemy i pomyślimy nad informacjami., które mogą nam się przydać, po czym po prostu tak, jak mówił Alec, ją o nie zapytamy. Jeśli miał rację to powinna nam je bez żadnych wykrętów podać, a wtedy my odeślemy ją z powrotem – ciągnął. - Nie podoba mi się to, ale Alec już podjął za nas decyzję, a my nie możemy zrobić nic innego, jak po prostu się z tym pogodzić, ale nie chcę łamać danego słowa, bo to zapewne by się źle skończyło. Wiemy do czego jest zdolna i chyba nie chcemy z nią zadzierać. Poza tym mam już dość tego, że cały czas siedzi w moim mieszkaniu. Nie zakończyłem jeszcze swojej pracy w Instytucie, a miałem zamiar zrobić to jak najszybciej. Przez jej niespodziewane spotkanie to wszystko niepotrzebnie się przedłuża i mnie stopuje – podawał swoje argumenty.

Cate słuchała go w ciszy, co jakiś czas kiwając głową. Jej przyjaciel miał rację i ona na jego miejscu postąpiłaby tak samo. Podejrzewała jak się czuł, tak cały czas z nią tu ślęcząc i naprawdę każdy miałby już tego dość. Od początku obiecywała mu, że go nie zostawi, więc skoro z nim to zaczynała, teraz też mu pomoże i nareszcie to zakończą. Miała kilka pytań, ale na nie jeszcze będzie czas.

- Po Aleca nie dzwoniłeś? - chciała wiedzieć.

Magnus zerknął na nią, powoli popijając swoją kawę. Kofeina wsiąkała w jego ciało, ale nie dawało to żadnych pozytywnych skutków. Nadal czuł rozdzierający ból głowy, z którym nie mógł nic zrobić.

- Dlaczego miałby to zrobić? - zapytał, żeby nakarmić swoją ciekawość.

- No przecież on też nam pomagał – wyjaśniła. - Myślę, że powinien w tym uczestniczyć. Jeśli oczywiście by chciał – dodała szybko, widząc jego zamyśloną minę.

Bane zastanowił się przez chwilę, czy rzeczywiście powinien to uczynić. Chłopak im pomagał, racja, ale dlaczego to robił? Miał w tym jakiś ukryty cel? Chciał się czegoś dowiedzieć? Oczywiście, jeśli by tak było, to czarownik nie byłby zły. Miał w końcu do tego prawo i gniewać się za to nie może. Tyle że Alec nigdy nie wspominał o czymś takim. Nigdy też nie mówił, dlaczego im pomaga, więc Magnus nie miał pojęcia, dlaczego tak było. A jedynym sposobem, by się tego dowiedzieć, było zapytanie się.

- Nie mam pojęcia, czy by chciał – przyznał szczerze. - Ale zapytam – obiecał.

- No to się lepiej pospiesz, bo zaraz będzie Ragnor – przypomniała mu, na co się jedynie skrzywił i odparł, że później zadzwoni, bo Nocny Łowca i tak jest teraz pewnie na treningu i nie odbierze.

Niby pewności nie miał, ale było bardzo prawdopodobne, że była to prawda. Alec zawsze albo trenował, albo był z nim.

Chwilę jeszcze rozmawiał z przyjaciółką, po czym wyszedł z pomieszczenia, kierując się do salonu. Tam postanowił poczekać na Ragnora i na Cate, która właśnie poszła do łazienki. Masował sobie skronie, ale nawet to nie pomagało. Zrezygnowany wyczarował sobie kolejną kawę, dziękując w duchu za to, że nie było z nim jego chłopaka. Zaraz by się zaczął denerwować, bo nie był zwolennikiem dużej ilości kofeiny a już na pewno w tak krótkim czasie. Kiedy tak o nim pomyślał, przypomniał mu się dzisiejszy sen. Cały czas go analizował, nie dochodząc jednak do żadnych konkretnych wniosków. Nie chciał się już tym przejmować, więc sięgnął po swój telefon. Od niechcenia zaczął przeglądać ostatnie wiadomości i to właśnie ten moment wybrali jego znajomi, by pojawić się w tym samym pomieszczeniu, w którym sam się znajdował. Niby nic nie powiedział, a jedynie lekko się uśmiechnął, ale był im za to wdzięczny. Chyba naprawdę wariował.

***

Aaron stał nad łóżkiem i patrzył na wciąż śpiącego Jasona, który od jakiegoś czasu strasznie się wiercił i obracał z jednej strony na drugą. Sam już wstał i nawet w pełni się ubrał, korzystając wcześniej bez żadnego zapytania z łazienki. Chłopak przecież nie miałby nic przeciwko, prawda?

Usiadł na łóżku i szturchnął śpiącego w ramię, chcąc go w ten sposób obudzić. Kiedy to nie zadziałało, spróbował jeszcze raz, ale znowu bez skutku. No cóż, jeśli nie można po dobroci to... Bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia zerwał z niego kołdrę, pozostawiając go jedynie w bokserkach, które chłopak założył w nocy. Od razu się też uśmiechnął, widząc efekty swojej pracy. Jason krzyknął i niemal automatycznie otworzył oczy. Widząc poczynania Aarona najpierw go zwyzywał, a potem położył się z powrotem, cały czas jęcząc.

- Dlaczego to zrobiłeś? - narzekał. - Daj mi spać!

- Chciałem ci coś powiedzieć – wyjaśnił, udając niewiniątko i rozkładając ręce po bokach.

Chłopak prychnął pod nosem i wzruszył ramionami. Mruknął coś o tym, że ma to gdzieś, po czym przykrył głowę poduszką. Uniósł się dopiero, kiedy Aaron powiedział, że w takim razie sam pójdzie przywitać jego rodziców i przeprowadzi z nimi poważną rozmowę na temat tego, co ich dzieci wyprawiają nocą. Chłopak się tym nie przejął, bo wiedział, że blondyn nie byłby zdolny do czegoś takiego, ale mimo to objął go w pasie, mocno do niego przylegając, tak by ten nie mógł się ruszyć. Aaron spojrzał w dół na przytulonego do niego chłopaka i zdziwił się nieco. Po chwili przypomniał sobie rozmowę, którą przeprowadzili w nocy i poczuł się tak, jakby dostał czymś mocnym w głowę. Już wiedział, dlaczego Jason się tak do niego klei i zrozumiał, że to był błąd. Nie powinien mu sprawdzać telefonu. Nie powinien być dla niego taki miły. Nie powinien mówić takich rzeczy. Co z nim nie tak? Przecież zazwyczaj się tak nie zachowuje! Nie przejmuje się innymi i nie spoufala się z osobami, z którymi śpi, a Jason był taką osobą. Nic więcej ich nie łączyło! Nie mogło...

- Myślisz, że teściowie mnie polubią? - zapytał mało przyjaźnie. Jakoś mu te przemyślenia popsuły humor. Odsunął ręce chłopaka od swojego ciała, dając mu przy okazji klapsa w tyłek. - Wstawaj i lepiej się ogarnij, bo wyglądasz jakbyś całą noc uprawiał seks – dodał z ironią, przyglądając się jego twarzy.

Wstał i podszedł do okna, odwracając się w ten sposób do chłopaka plecami. Jason patrzył na niego z niedowierzaniem malującym się na twarzy. Widział, że blondyn się spiął, ale nie miał pojęcia dlaczego. I dlaczego nagle stał się taki zimny? Już dawno nie słyszał u niego takiego tonu i mu się to nie podobało. Zrobił coś nie tak? Myślał przez chwilę, ale nie wpadł na żaden pomysł... Bo chyba nie chodziło o to, że go objął, prawda?

- Zupełnie nie wiem, dlaczego ci się wydaje, że tak wyglądam – spróbował zażartować, ale odpowiedziała mu tylko cisza.

Skrzywił się odrobinę, ale nic już nie dodał. Gdyby się odezwał, to pewnie tylko by pogorszył sprawę, a pan Nie Podchodź, Bo Ugryzę, zachowywałby się jeszcze dziwniej. Tak więc bez zbędnych ceregieli zaczął zbierać z podłogi swoje rzeczy, by zaraz zanieść je do łazienki i wrócić po nowe, czyste, które mógłby na siebie założyć. Czynności te nie zajęły mu dużo czasu, bo nie zastanawiał się długo, co dziś ubrać. Nigdy zresztą nie tracił na to dużo czasu, a mimo to zawsze wyglądał w miarę okej. Miał jakieś tam wyczucie i wiedział, że niektórych kolorów się ze sobą nie łączy. To wszystko. Czasem zastanawiał się, czy niektórzy faceci nie mieli w domu lustra, ale to przecież nie jego problem.

- Zostajesz na śniadaniu? - zapytał Aarona, kiedy był już gotowy, żeby zejść na dół.

- Dlaczego miałbym to zrobić? - odpowiedział pytaniem, odruchowo się do niego odwracając. Zauważył, że chłopak też miał nietęgą minę, ale miał to gdzieś. Tak! Tak, właśnie. Miał to gdzieś... Miał, prawda? Na chwilę zmarszczył brwi, bo już sam się gubił. To był przecież Jason. JASON! Nikt inny. Tylko co to oznaczało? Tylko czy aż Jason? - Nie, chyba nie zostanę – powiedział po chwili nieco ciszej.

Chłopak kiwnął głową i splótł ręce za plecami. Nie wiedział, czy ma teraz coś powiedzieć, czy może wręcz przeciwnie wcale się nie odzywać. Chwilę patrzył na Nocnego Łowcę, a potem po prostu wzruszył ramionami i podszedł, by stanąć obok niego.

- Możesz zostać, jak chcesz – zaproponował. - Nikt cię za to nie zje – dodał, zerkając na jego twarz. Szybko jednak odwrócił wzrok i z wielkim zacięciem wpatrywał się w widok za oknem. - I przestań się tak zachowywać – wydusił nareszcie z siebie i o dziwo zabrzmiało to jeszcze dosadniej niż miał w planach.

- Jak się zachowuję? - odparł niewzruszony blondyn, odsuwając się i siadając na parapecie dokładnie naprzeciwko niego. Sięgnął po jego rękę i uścisnął ją lekko. - Zachowuję się zupełnie normalnie, Jason – powiedział, patrząc mu w oczy i przyciągając dłoń do swoich ust. Ucałował ją delikatnie i odłożył na miejsce. - Będę się zbierał – rzucił po kilku minutach.

Jason nie był w stanie nic z siebie wydusić. Patrzył tylko, jak Aaron odwraca się i od niego oddala. Obrócił się, ale nic nie powiedział. Oczywiście, że nie zachowywał się normalnie! Tak nie zachowywał się Aaron, którego on znał. Już by wolał, żeby zaczął się z niego wyśmiewać, a potem mocno całować, jak to miał w zwyczaju, a nie tak... Tak jak teraz! Chciał go zatrzymać i zacząć na niego krzyczeć, ale czy to by coś dało? Na odchodnym blondyn rzucił jeszcze, że odezwie się, jak będzie go potrzebował. W tym momencie poczuł się tak, jakby ktoś uderzył go w brzuch. Jak jakaś panienka na telefon... Tak dawno nie chciało mu się płakać aż do teraz. Nie zrobił tego jednak, bo to by oznaczało, że się poddał. Że jest tchórzem, który nie potrafi poradzić sobie z takim czymś. A on był silny i się nie przejmie. Nie pozwoli, by jakiś głupi kretyn go zepsuł. Nie jest w końcu żadną rozhisteryzowaną nastolatką, no nie? - aż się zaśmiał na to stwierdzenie. Trochę nerwowo, ale cóż! Nie będzie się obrażał ani nic z tych rzeczy. Oleje to jak każdy normalny chłopak zawsze robi w różnych sytuacjach. W końcu co się stało? Nic takiego.

„To wszystko?” - pomyślał jednak, kiedy usłyszał dźwięk zamykanych frontowych drzwi. Wyjrzał za okno i zobaczył oddalającego się Aarona. Szedł jak gdyby nigdy nic, jak zwykle pewnym siebie krokiem. Jason potrząsnął głową i uśmiechnął się do siebie delikatnie. Miał nadzieję, że wyglądało to bardziej jak uśmiech niż grymas, ale nie miał odwagi przejrzeć się w lustrze. Odetchnął trzy razy, powoli się uspokajając. Nie potrafił określić, co przed sekundą wyprawiało się w jego umyśle, ale z pewnością nie było to długotrwałe. Tak, tylko chwilowe zwątpienie i załamanie, które wcale go nie przejęło. Teraz tylko wystarczy, że sam w to uwierzy.

Z tą myślą udał się na dół, by zjeść śniadanie. Zacznie zachowywać się normalnie i zapomni o całym tym absurdzie. Taki jest plan na dziś.

______________________________________________

Cześć! Jak tam? Żyjecie?

Kolejny poniedziałek i kolejny rozdział. Zaraz święta i już nimi chyba trochę żyję. Ale wracając do tematu... AARON! JASON! JARON! JARON! Co myślicie? Podoba się? Dajecie łapkę w górę czy raczej nie? Jak to się potoczy? Piszcie piszcie, chętnie poczytam :)

Standardowo dziękuję za wszystkie komentarze i wejścia. Niestety ostatnio dostałam wiadomość, że straciłam czytelnika, ale mam nadzieję, że reszta tu jest i się nigdzie nie wybiera :)

Buźka i do następnego! :*