ROZDZIAŁ LXXVIII

– Serio? – zapytał Jason i zaśmiał się pod nosem, robiąc śmieszną minę i otwierając szeroko usta.

Widok ten może spowodowałby wybuch śmiechu u większości ludzi, ale Aaronowi w tym momencie wcale nie było do śmiechu. Wręcz przeciwnie, gdyby mógł to najchętniej wróciłby do Instytutu. Powód był jeden i to bardzo prosty, a mianowicie bał się tego, co może nastąpić. Był Nocnym Łowcą i mało co sprawiało, że czuł strach, ale w tym czasie nawet o tym nie myślał. Gdyby mógł wybierać, nie zawahałby się przed wielką wojną z demonami. Ba! Mógłby nawet walczyć z Podziemnymi w Wielkim Powstaniu. Wszystko byleby nie musieć przeprowadzać tej rozmowy z Jasonem. Nie wiedział, jak zacząć, a co dopiero jak to pociągnąć w taki sposób, by ten nie domyślił się niczego podejrzanego. Nie zamierzał kłamać, bo nie po to tutaj przyszedł. Może ewentualnie zatai niektóre informacje, ale to tylko i wyłącznie dlatego, że Jason jest Przyziemnym i o pewnym sprawach nie może mieć pojęcia.

– Co w tym takiego śmiesznego? – zapytał ostrożnie Aaron, patrząc uważnie na swojego towarzysza.

Młodszy wzruszył ramionami i po raz kolejny pogłaskał swojego pupila po grzbiecie. Pośmiał się jeszcze chwilę, po czym pomasował się po brzuchu, jakby chciał mu dać do zrozumienia, że przez to wszystko ten zaczął go boleć.

– Nawet sobie nie wyobrażasz, ile razy pragnąłem tego, żebyś mi coś o sobie powiedział – wyznał szczerze Jason. – Starałem się cię jakoś do tego nakłonić, ale nic nie działało, aż nagle ty przychodzisz jak gdyby nigdy nic po kilku dniach nieodzywania się i sam mi proponujesz poważną rozmowę – wyjaśnił i zrobił duże oczy. – Łał.

– Nie traktuj tak tego – skarcił go i zaplótł ręce Nocny Łowca.

Odrobinę go irytowało nastawienie chłopaka, ale nie mógł nic na to poradzić. Miał wrażenie, że mimo swoich słów Jason tak naprawdę nie traktował tego poważnie.

– Czyli jak? – nie rozumiał młodszy.

– Z lekceważeniem. To wcale nie jest śmieszne – odparł Aaron i uciekł od niego wzrokiem.

Chłopak niemal automatycznie zmienił swoje nastawienie i zrobił poważną minę. Najwyraźniej zrozumiał, że dla starszego z nich to było ważne.

– Nie wiem, co masz zamiar mi powiedzieć, ale to chyba będzie długa rozmowa, prawda? – chciał wiedzieć.

– Nie wiem, czy rozmowa będzie długa – odpowiedział szczerze Aaron. – Ale na pewno trochę u ciebie posiedzę – dodał z krzywym uśmiechem.

– Jeśli mnie nie wkurzysz, to może pozwolę ci zostać dłużej – zaśmiał się Jason, nie mając jednak na myśli nic sprośnego. – Jestem ciekawy tego, co masz mi do powiedzenia. Ile można żyć w niewiedzy? – zironizował na koniec.

– Nie przesadzaj – burknął Nocny Łowca. – Nie masz ze mną najgorzej.

– No nie wiem – ponownie się zaśmiał i nareszcie przeniósł na niego swoje spojrzenie. – Chodź – powiedział po chwili i wstał. – Nie będziemy tutaj rozmawiać – wyjaśnił i skierował swoje kroki w stronę drzwi wejściowych. – Moja mama i brat coś oglądają, także nie powinni nam przeszkadzać – wyznał i obrócił na moment głowę, by sprawdzić, czy chłopak idzie za nim.

Aaron był trochę zmieszany, ale od razu ruszył w jego ślady. Nie miał zamiaru się wycofywać, a może rzeczywiście będzie lepiej, kiedy będą w pokoju Jasona. Tam nikt nie będzie mógł ich zobaczyć ani usłyszeć, a przynajmniej w taki sposób, by Nocny Łowca tego nie zauważył.

– Spoko – skinął głową blondyn.

Chciał jakoś ułożyć sobie chociaż wstęp rozmowy, jaka ich czekała, ale na nic nie mógł wpaść. Postanowił, że będzie improwizował. Tak naprawdę nigdy nie musiał się przed nikim tłumaczyć i nie miał pojęcia, co powie Jasonowi.

– Chcesz coś do picia? – przerwał jego myśli Przyziemny.

– Nie, dzięki – odparł Aaron.

– To masz pecha, bo ja chcę, więc i tak musimy iść do kuchni – powiedział rozbawiony chłopak i skręcił w odpowiednią stronę.

Blondyn pokręcił głową i odetchnął głęboko, ale nic nie powiedział. Wolał zostawić tę sprawę, bo dzięki temu nie będą musieli tracić czasu na coś tak prozaicznego i szybciej będą mogli zająć się tym, po co ten tutaj przyszedł.

Po drodze nie wpadli na szczęście na kogokolwiek z rodziny Jasona, co bardzo zadowoliło Aarona. Nie chciał, by ci wiedzieli o jego obecności.

– No więc co chciałeś mi powiedzieć? – zapytał młodszy, kiedy już znaleźli się w jego pokoju.

Jason usiadł na krześle przy biurku. Specjalnie odwrócił je wcześniej w stronę Aarona, który bezpardonowo ułożył się na jego łóżku.

– Ja? – zdziwił się. – Nie wiem – odparł szczerze.

Na początku planował udawać, że nic nie chce powiedzieć i wypomnieć mu, że to przecież on zawsze narzeka, iż o niczym mu nie mówi, ale się powstrzymał. To byłoby bez sensu. Chyba najwyższy czas by przestać udawać i chociaż raz być z kimkolwiek w pełni szczerym.

– Nie wiesz? – powtórzył jego słowa Jason. – To znaczy, że... – zaczął, ale ten zaraz wszedł mu w słowo.

– Nie wiem, Jason – powiedział pewnym i twardym głosem, po czym wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia od czego zacząć, ale się postaram.

– Czyli serio gadamy szczerze? – chciał się upewnić Jason i poprawił się nerwowo na krześle.

Aaron nie wiedział, skąd taka reakcja, ale skinął głową.

– Taki był plan, a co? – wyraził swoje zaskoczenie.

– Nic – odparł chłopak. – Zastanawiam się, skąd ta zmiana.

– Sam już kilka razy insynuowałeś, że przeszkadza ci to, że nic ci o sobie nie mówię – przypomniał Nocny Łowca.

– No tak, bo to trochę wkurzające. Rozumiem, że skoro łączy nas to, co nas łączy, to nie masz obowiązku mi się z niczego tłumaczyć, ale nie możemy też w kółko gadać o mnie. Widzę, że czasem cię coś dręczy, ale najwyraźniej nie jestem na tyle godny zaufania, byś mógł się przy mnie wygadać – stwierdził odrobinę sarkastycznie Jason.

Aaron odetchnął głęboko, co nie uszło uwadze młodszego. Ten nie zdążył jednak nic wtrącić, bo Nocny Łowca znowu podjął przerwany temat.

– Nie chodzi o zaufanie ani o nic takiego. Widać, że nie miałeś wcześniej nikogo takiego jak przyjaciel od seksu – mówił, patrząc na niego z ukosa. Jason się trochę speszył, ale nie komentował. – W ogóle nie powinniśmy zaczynać tego wszystkiego. Układ miał być prosty. Mieliśmy spotykać się jedynie w jednym celu i nic poza tym.

– Sam przychodziłeś czasem, chociaż wyraźnie dawałem ci znaki, że nie mam ochoty albo czasu na seks – wypomniał mu. – Nie kazałem ci ze mną siedzieć.

– Mój błąd – zgodził się z nim blondyn. – To zabrnęło za daleko i chyba nie ma sensu zarzekać się, że to nie przeze mnie. Oboje się do tego przyczyniliśmy.

– Brzmisz tak, jakbyś się ze mną żegnał na zawsze – zaśmiał się Jason. – Przecież nie umierasz – dodał i przesiadł się na łóżko.

Usiadł obok wciąż leżącego Nocnego Łowcy i spojrzał na niego z góry. Aaron z kolei skupił się na suficie, jakby było w nim coś ciekawego. Położył przy tym dłoń na kolanie młodszego w bardzo władczym geście.

– Za kilka dni mnie tu już nie będzie – wyznał szczerze blondyn, przenosząc wzrok na Jasona.

Chłopak kiwnął ostrożnie głową, marszcząc brwi. Czekał na ciąg dalszy, ale ten nie nastąpił. Musiał więc sam o coś zapytać, bo najwyraźniej od starszego by się niczego nie dowiedział.

– Dlaczego? – spytał wprost.

Aaron chwilę milczał, ale w końcu udzielił mu prostej i nic nie znaczącej odpowiedzi.

– Wyjeżdżam.

Jason uśmiechnął się delikatnie pod nosem, po czym znowu zrobił poważną minę. Skoro go nie będzie, to chyba oczywiste, że gdzieś wyjeżdża. Chłopak chciał znać jakieś szczegóły. W innym wypadku by przecież nie pytał.

– No tak – odparł młodszy i zastanowił się. Skoro wyjeżdżał to... – Wrócisz?

– To nie tak – pokręcił głową blondyn. To było strasznie trudne, zważając na fakt, że po raz pierwszy próbuje coś komuś powiedzieć. Nie podobała mu się ta zmiana w jego zachowaniu. Jeszcze dwa miesiące temu spławiłby osobę, która zadawała mu jakieś pytania, a teraz sam dąży do tego, by powiedzieć coś konkretnego. – Mówiłem ci już, że przyjechałem tu na... – zaczął, ale zabrakło mu słowa.

Jak Jason to wtedy nazywał?

– Obóz treningowy – podpowiedział mu cicho chłopak, jakby czytał mu w myślach.

– Właśnie. I wracam – zgodził się – ale do siebie. Obóz – powiedział, robiąc przy tym zabawną minę – dobiega końca i nic tu po mnie.

– Czyli już się nie zobaczymy? – mruknął Jason, pocierając sobie ramiona, bo zrobiło mu się nagle zimniej.

– Raczej nie – wyznał szczerze. – To znaczy raczej na pewno nie – poprawił się, celowo kładąc nacisk na wyrażenie "na pewno".

– I przyszedłeś mi o tym powiedzieć?

Aaron nie odpowiedział od razu, bo tak naprawdę nie znał powodów, dla których się tu teraz znajdował. Nie chciał się do tego przyznawać nawet przed samym sobą, ale chciał jeszcze zobaczyć się z Jasonem przed wyjazdem. Mimo wszystko to byłoby nie fair, gdyby wyjechał bez słowa. Należało mu się kilka szczerych słów.

– Uznałem, że powinienem to zrobić.

Tym razem to Jason zamilkł, popadając w wir swoich myśli. Nie miał pojęcia, co o tym wszystkim sądzić. Aaron był swoim własnym przeciwieństwem. Im bardziej się zarzekał, że mu nie zależy, tym bardziej pokazywał to swoimi czynami. Nie musiał tu przychodzić. Mógł potraktować go jak plaster, oderwać i zapomnieć, bo gdyby rzeczywiście był takim złym człowiekiem, to właśnie tak by postąpił.

– Miło, że mnie o tym poinformowałeś – przyznał ironicznym tonem Przyziemny.

Aaron zerknął na niego zdziwiony tonem, jaki usłyszał, ale uspokoił się, widząc, że to tylko gra. W oczach Jasona nie dopatrzył się żadnych oznak tego, że chłopak ma mu to za złe.

– Wolałbyś, żebym tego nie zrobił? – zapytał jednak mało przyjaznym tonem.

Jason ponownie się speszył i pokręcił przecząco głową. Oczywiście, że by nie wolał.

– Cieszę się, że to zrobiłeś – zapewnił go i potarł po ręce, chcąc go chociaż trochę uspokoić. Nie lubił rozmawiać ze wściekłym Aaronem. – Ale nie będę z tego powodu skakać do góry – sprostował, żeby chłopak sobie nie pomyślał niczego takiego. – I tak nie mogę nic zrobić. Przecież cię tu nie zatrzymam – wzruszył ramionami.

Na chwilę pozwolili na to, by ich spojrzenia się stopiły. Mieli do tego prawo. W końcu to ich ostatnie spotkanie i mogli robić, co chcieli. Nocny Łowca dodatkowo myślał o tym, co przed chwilą usłyszał. Jason nie mógł go zatrzymać... Skłamałby, gdyby powiedział, że nawet mu to przez myśl nie przeszło.

– Dokładnie – zgodził się z nim jednak Aaron, na przekór swoim rozmyślaniom.

Jason jakby się ocknął, bo zamrugał kilkakrotnie i odsunął od niego dyskretnie na malutką odległość, ale blondyn i tak zauważył jego ruch. Dlaczego chłopak tak zareagował? Oczekiwał zaprzeczenia?

– To co? – zagadnął go wesoło, ale jego oczy pozostawały niewzruszone. – Przyszedłeś wyrównać rachunki i wyjaśnić mi, dlaczego twoje życie jest takie nudne, że nie chcesz się nim ze mną dzielić?

– Moje życie nie jest nudne – zaśmiał się Aaron pod nosem. – Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz, mówiąc coś takiego.

– Więc mnie oświeć – rzucił młodszy, by go trochę podpuścić.

W jednej chwili Aaron zrozumiał, że został zapędzony w kozi róg. Cokolwiek by teraz nie powiedział, to i tak by się już nie mógł wycofać. Sam dał się złapać w pułapkę.

– Dobra – zgodził się, wzdychając głęboko. – Ale nie będziesz zadawał pytań, okej? Nie jestem w stanie ci opowiedzieć wszystkiego i musisz to uszanować.

– Pasuje – przyznał Jason i poprawił się, by siedzieć wygodniej.

Rękę nadal trzymał na ramieniu starszego z nich i nie zamierzał jej stamtąd zabierać. Aaron nie skarżył się na to, żeby mu to przeszkadzało. Poza tym sam cały czas macał go po kolanie, więc chłopak nie chciał być gorszy.

Nocny Łowca ponownie nabrał dużo powietrza do płuc tylko po to, żeby po chwili je wypuścić. Zakrył oczy ramieniem i zaczął mówić:

– Jeżeli coś ci się nie będzie zgadzać z twoim życiem, nie zwracaj na to uwagi – powiedział twardo i przygryzł wargę. – Od razu mówię, że nie wszystko możesz od tak połączyć ze swoją osobą, bo bardzo się od siebie różnimy, rozumiesz?

– Niby czym? – zaśmiał się cicho Jason.

– Chociażby tym, co mamy w spodniach. Ja mam giganta, a ty... – odparł odrobinę rozbawiony Nocny Łowca.

Odsunął też na chwilę ramię od twarzy, by rzucić mu kpiące spojrzenie. Wiedział, że rozjuszy tym chłopaka, ale lubił go denerwować.

– Nie kończ albo ta dłoń wyląduje na twojej twarzy – warknął Jason i uniósł dłoń, jakby rzeczywiście chciał go uderzyć.

– Śmiało – podpuścił go blondyn.

Miał świadomość tego, że nawet gdyby młodszy zdecydował się na ten ruch, to nie miał by szans w starciu z wyszkolonym i nigdy nietracącym czujności Nocny Łowcą. Jeśli Jason jeszcze tego nie wiedział, to miał okazję się przekonać, bo rzeczywiście po kilku sekundach jego ręka ruszyła w stronę klatki piersiowej blondyna. Ten jednak nie dał mu możliwości wykazania się, bo w mgnieniu oka złapał jego pięść i patrząc mu przy tym głęboko w oczy. Wyraźnie zaskoczył tym młodszego, który zapomniał o zamknięciu ust.

– Boli – wydusił cichutko.

Aaron dopiero po tym jednym słowie zdał sobie sprawę z tego, że ręka, którą trzymał, wygięta była pod dziwnym kątem, a w zestawieniu z jego siłą mogła rzeczywiście sprawiać ból. Automatycznie ją puścił i pogłaskał go po kolanie.

– Wybacz – rzucił głucho. – Ale mówiłem poważnie. Naprawdę się różnimy.

– Dobra, już rozumiem – burknął obrażonym tonem, ale zaraz się rozchmurzył, bo Aaron ponownie zakrył powieki ramieniem, co oznaczało, że będzie kontynuował.

– Zacznę od tego, co już powiedziałem. Moje życie nie jest nudne, chociaż może się wydawać monotonne – przyznał blondyn. – Urodziłem się w mieście, którego nazwa tobie nic nie powie, a dla ludzi podobnych mi znaczy bardzo wiele. To niemalże zaszczyt rozpocząć tam swoje życie i moi rodzice doskonale o tym wiedzieli. Mieszkałem tam przez kilka lat, a potem przeniosłem się na południe, gdzie mieszkali moi rodzice.

– Nie mieszkałeś z nimi? – zdziwił się Jason, zapominając o tym, że miał nie zadawać pytań.

– Nie – odparł Aaron, postanawiając, że tym razem nie zwróci mu uwagi za to wtrącenie. Dla niego to, że nie mieszkał z rodzicami, kiedy był mały, było normą. Przyzwyczaił się do tego. – Wychowywałem się w miejscu, w którym się urodziłem. Dzięki temu poznałem swoją historię i historię moich przodków. Jako że moi rodzice  byli i nadal są szanowanymi ludźmi, kręciło się wokół mnie wiele osób, które były przez nich zatrudniane bądź same zgłaszały się na ochotnika, by zdobyć sympatię w ich oczach. Nie miały jednak pojęcia, że na nich nic nie robi wrażenia – prychnął, jakby miał na myśli coś zupełnie innego niż opiekę nad dzieckiem. – Oboje, zarówno moja matka, jak i ojciec, byli uczestnikami wojny, a ojciec dostał order za specjalne zasługi. Są świetnymi wojownikami, bo oboje posiadają umiejętność przywódcy. Są do siebie podobni pod wieloma względami. Oboje są odważni, silni, niezależni i rządni władzy, którą tak naprawdę już posiadają. Mają pod swoją opieką kilka ośrodków, które są jednymi z najlepszych na świecie. Jakiś czas z nimi nawet mieszkałem, ale to nie miało sensu. Nigdy nie zwracali na mnie uwagi. Zależało im tylko na tym, bym zdobył wykształcenie i był wyszkolony. Żebym w odpowiednim momencie mógł sam stać się doskonałym wojownikiem, który pójdzie w ich ślady. Nie miało znaczenia to, czy tego chciałem, czy nie, bo taki się urodziłem i nie miałem wyjścia.

– Czekaj – przerwał mu Jason. – Bo czegoś nie rozumiem...

– Mówiłem, że nie będziesz rozumiał – westchnął blondyn.

– No tak – nie przejął się tym młodszy. – Ale powiedz mi – poprosił. – Twoi rodzice są jakimiś żołnierzami? I w ogóle jak możesz mówić o tym wszystkim z takim spokojem? To jacyś tyrani.

– Myślę, że można by ich tak nazwać – przyznał szczerze Nocny Łowca. – Ale dla nich nie byłoby to niczym obraźliwym. Zrozum, że w świecie, z którego się wywodzę, tak już jest. Nikt nie przejmuje się niczym oprócz swojej pozycji. To ona jest najważniejsza, bo im jesteś wyżej w hierarchii tym bardziej jesteś kimś. Dzieci nie rodzi się z chęci powiększenia rodziny, a potem nie wychowuje się ich z powodu bezgranicznej miłości, jaką się do nich czuje. W każdym, nawet małym niemowlaku, od zawsze widzi się człowieka, który w przyszłości będzie stał z bronią w ręku i im szybciej to nastąpi tym lepiej – dodał, sięgając dłonią wyżej, aż do uda chłopaka.

To, że miał z nim cały czas kontakt cielesny, bardzo mu pomagało. Czuł się lepiej, wiedząc, że Jason cały czas przy nim jest. Młodszy z kolei miał mieszane uczucia. Źle mu się słuchało tego, co Aaron mu mówił. To wszystko było okropne i wywoływało u niego gęsią skórkę.

– To dlaczego rodzi się dzieci? – zapytał wbrew sobie.

Już bał się odpowiedzi, która za chwilę nastąpi.

– Po to, by przedłużyć rasę – odparł blondyn wprost.

Słyszał wyraźne zawahanie w głosie Jasona, ale nie mógł skłamać. Obiecał mu, że będzie z nim szczery i tak pozostanie. Zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby tej obietnicy dotrzymać.

– Jaką rasę do licha? – skrzywił się chłopak, nie wierząc w to, co słyszał.

Zabrzmiało bardzo źle.

– Prosiłem cię, żebyś nie zadawał pytań. Jak coś będzie niejasne, zapytasz na koniec, dobra? – warknął, mając już dość tego, że Jason wchodził mu w słowo. – Mówiłem ci, że niektórych rzeczy ci nie powiem. Nie dopytuj się, bo nie chcesz znać odpowiedzi, uwierz mi – wyjaśnił. Jason chwilę nic nie mówił, ale w końcu skinął głową. Nie miał pojęcia, co o tym wszystkim myśleć, ale postanowił, że chociaż wysłucha do końca, co ten ma mu do powiedzenia. – Moje życie było zaplanowane i mogę się założyć, że już przed narodzinami byłem zapisany do specjalnej szkółki. Dzięki pieniądzom i wpływom moich rodziców miałem zapewniony dobry start. Uczyłem się, szkoliłem i robiłem wszystko inne, co mi kazano. Po jakimś czasie przestało mi się to jednak podobać. Widziałem inne dzieciaki i ich rodziców, którzy stali przy nich i puchli z dumy, podczas gdy moi starzy mieli mnie gdzieś. Zacząłem się buntować, chociaż nawet nie wiem po co. I tak nie zwróciliby na mnie uwagi. Nie miałem prawa do posiadania własnego zdania, co niejednokrotnie było przyczyną naszych sporów. Kiedy zacząłem dorastać, ojciec zażądał, bym przeniósł się do jednej z ich posiadłości. Nie miałem wyboru i musiałem to zrobić. Od razu na wejściu dostałem plan swoich zajęć, treningów i listę osób, z którymi mogę się zadawać, a wszystko po to bym nie przyniósł im wstydu. Myślisz, że robiło na nich wrażenie to, że nie byłem posłuszny? – zaśmiał się z kpiną. – Nie. Wiedzieli, że prędzej czy później i tak im się podporządkuję. Nie mogłem inaczej – dodał i wzruszył ramionami.

– A próbowałeś różnych metod? Może miałeś jakąś inną rodzinę, której nie byłoby to obojętne?

– Myślisz, że jestem głupi, Jason? Słuchasz mnie w ogóle? – warknął. – To nie ma znaczenia – powtórzył dobitnie. – Większość z osób, które znam, powiedziałoby mi jedynie, że to mi wyjdzie na dobre. Ba! Większość osób by mi zazdrościła tego, że mam tyle możliwości. W moim świecie to normalne. Poza tym szczerze wątpię w to, czy ktokolwiek miałby odwagę przeciwstawić się moim starym. Nikt nie chciałby się tak narażać. Zajmują najwyższe miejsca w Radzie i jednym skinieniem palca mogliby sprawić, że ktoś przestałby istnieć, stałby się nikim. Do osiemnastego roku życia za mnie odpowiadali i nie mogłem podjąć samodzielnie żadnej decyzji. Teraz zyskałem własne prawa, ale nie wiem, czy to coś zmieniło. Wydaje mi się, że zawsze będę na ich łasce. Zachowują się tak, jakbym miał paść przed nimi na kolana i całować ich po stopach za to, że pozwalają mi nosić swoje nazwisko. Myślę, że nigdy nie planowali mieć dzieci, a ja pojawiłem się na świecie wbrew temu, co sobie wyobrażali.

– To, co mówisz, jest straszne – stwierdził Jason. – Może po prostu źle to odbierasz – spróbował. – Nie może być tak, że w ogóle ich nie obchodzi to, co robisz prywatnie.

– Serio? – zaśmiał się gardłowo. – Jak zareagowałaby twoja mama, gdyby zobaczyła cię, kiedy się ze mną całujesz?

– Nie wiem – odparł zaskoczony tym pytaniem. Nie miał pojęcia, co to miało wspólnego z ich rozmową. – Najpierw by się speszyła, a po jakimś czasie chciałaby pewnie ze mną o tym porozmawiać, a co?

– Mój ojciec wparował kiedyś do mojego pokoju, kiedy byłem tam z innych chłopakiem. W łóżku. Nago. Chyba ci nie muszę mówić, co robiliśmy – prychnął pod nosem. – Spojrzał na nas i jak gdyby nigdy nic wszedł do środka, żeby położyć na biurku książki, które przyniósł ze sobą. Powiedział, żebym je później przeczytał i wyszedł. Byłem trochę zdziwiony, ale potem do mnie dotarło, że przecież on ma mnie w dupie i nie obchodzi go, co robię. Szkoda tylko, że koleś, z którym wtedy byłem, wyszedł zaraz po nim i musiałem skończyć sam – dodał rozbawionym tonem i zrobił śmieszną minę.

Jason nie wiedział, co ma powiedzieć. Przez myśl mu nawet nie przeszło, że chłopak może kłamać. Skoro mu obiecał, że nie będzie tego robić, to mu wierzył. Trudno mu było jednak to sobie wyobrazić. Zachowanie ojca Aarona i jego ignorancja względem życia jego syna była niemożliwa. Jak można być tak obojętnym? Starał się też wyprzeć z umysłu to dziwne uczucie, które ogarnęło go zaraz po tym, kiedy ten powiedział o innym chłopaku w jego łóżku.

– Powiedział ci to kiedyś wprost? W sensie twój tata – sprostował Jason. – Upokarzał cię w jakiś sposób?

Aaron uśmiechnął się wrednie.

– Jason – westchnął. – Mój mały, naiwny i głupiutki Jason – mruknął karcąco. – Nie. Nie upokarzał mnie i uprzedzę twoje kolejne pytanie, nie bił mnie, ale czy to o czymś świadczy? – zapytał. – Wystarczy, że spojrzy na ciebie tym swoim pogardliwym wzrokiem, a czujesz się jak najgorszy śmieć – tłumaczył. Jason spuścił wzrok, kiedy usłyszał pierwszą część. Nie wiedział, dlaczego, ale bardzo mu się spodobało to, jak ten go nazwał. No bo przecież gdyby wyrzucić te wszystkie przymiotniki, zostałoby "mój Jason". Zaraz się jednak speszył, zdając sobie sprawę z tego, o czym myślał. Dobrze, że Aaron miał zasłonięte oczy, bo w przeciwnym razie mógłby się czegoś domyślić. – Kilka miesięcy temu dowiedziałem się o szkoleniu w Nowym Jorku. Stary mnie zapisał, ale ja bez jego zgody wycofałem swoje zgłoszenie. Wkurzył mnie i stwierdziłem, że i tak mi nie może nic zrobić, bo jestem pełnoletni. I bez tego dałbym sobie radę – mówił dalej, nie zwracając uwagi na słuchającego go chłopaka. – Mieli być w Europie i się nawet o tym nie dowiedzieć, ale matka nagle wróciła do domu. Ojciec miał przyjechać zaraz po niej, więc stwierdziłem, że nic tam po mnie. Jakoś na ostatnią chwilę udało mi się wszystko załatwić, namówiłem kuzyna i jednak tu jestem. Ominęło nas kilka dni treningów, ale nie żałuję, że tu przyjechałem – wyznał. Jason słuchał każdego jego słowa i miał nadzieję, że ten chociaż raz o nim wspomni, ale tak się nie stało. – Nikt mnie tu nie znał, nikt nie oceniał za nazwisko i przede wszystkim miałem spokój od starych. Takie przedwczesne wakacje – zaśmiał się.

Jason mu zawtórował, jednak z odrobinę spóźnionym zapłonem i mniejszym entuzjazmem.

– A teraz tam wracasz? – zapytał.

Wcześniej musiał odchrząknąć, bo po tak długich wypowiedziach Aarona miał wrażenie, jakby sam się nie odzywał przez wieki. Nocny Łowca z kolei odsunął ramię od twarzy i zapatrzył się w sufit, po czym bez żadnych zapowiedzi usiadł i niemal zderzył się z Jasonem czołem. Chłopak szybko się odsunął, dziwiąc się temu, że siedział tak blisko i niemalże się nad nim pochylał.

– Muszę – wzruszył ramionami.

– Nie musisz... – zaczął młodszy, ale ten mu przerwał.

Roześmiał się i spojrzał mu w oczy.

– Zostałem wychowany do tego, by być wojownikiem i to mnie nie ominie. Nie mogę od tak się tego wyrzec. Tak się nie da – wyznał szczerze Nocny Łowca. – Jestem z tego dumny, bo to jest naprawdę zaszczyt.

– Co ty gadasz?! – nie wytrzymał Jason. Nic nie rozumiał, ale mu się to nie podobało. – O czym ty mówisz? – powtórzył. – To nienormalne! Cały czas mówisz o tym, że jesteś wojownikiem, że twoi rodzice to tyrani, ale w twoim świecie to nic złego, że od małego jesteś szkolony i trenujesz sztuki walki. Twoi rodzice są w Radzie i nikt im nie podskoczy – wymieniał i nagle zrobił wielkie oczy, bo coś do niego dotarło. Odsunął się od niego aż do samej krawędzi łóżka. – Jesteś w jakimś gangu, prawda? – zapytał. – To dlatego nic mi o sobie wcześniej nie mówiłeś? Bo należysz do mafii?

– Jason... weź się nie wygłupiaj – poprosił, kiedy chłopak nie ruszył się ani o milimetr. – Nie jestem w żadnym gangu.

– Sam mówiłeś, że tak cię wychowano i że jesteś wojownikiem. Zrobili ci pranie mózgu!

– Nikt mi nie zrobił prania mózgu – zapewnił go blondyn.

– To jak wyjaśnisz fakt, że z taką łatwością przychodzi ci mówienie o tym, że w przyszłości będziesz mordercą, co? – chciał wiedzieć. – Jak w ogóle możesz myśleć o tym, że kogoś zabijesz? To chore – skrzywił się. – I jeszcze to, co było ostatnio! – przypomniał sobie i powiedział na jednym wydechu. – Byliśmy w parku i nagle zaczęło się coś dziać. Tylko ty wiedziałeś co! I mówiłeś mi wcześniej, że jesteś niebezpieczny! Pamiętasz? – spytał. – Jak byliśmy u ciebie. Powtarzałeś mi, że nie powinienem się z tobą spotykać...

– To nie tak – spróbował ponownie Aaron. – To, co wtedy mówiłem, to nieprawda i o tym wiesz. Chciałem dla ciebie dobrze i chciałem cię spławić. Nie powinieneś być z takim kimś jak ja.

– Bo jesteś niebezpieczny – prychnął Jason.

– Bo możesz być w niebezpieczeństwie, jeśli ktoś dowiedziałby się, że o mnie wiesz – sprostował, chociaż chłopak i tak nie wiedział, o co mu dokładnie chodziło.

"Bo wiem, że jesteś w gangu?", chciał powiedzieć, ale się powstrzymał. Przeszło mu też przez myśl, że skoro byli tylko kumplami, którzy spotykali się w sypialni, to dlaczego ten chciał z nim zerwać "dla jego dobra"? To było nielogiczne.

– No dobra – zgodził się ostrożnie. – A co z tym, że będziesz wojownikiem? Naprawdę ci to nie przeszkadza?

Aaron miał nadzieję, że Jason już nie będzie do tego wracał, ale najwyraźniej się przeliczył. To było najgorsze, bo Nocny Łowca nie miał pojęcia, jak z tego wybrnąć. Każda odpowiedź wywoła falę kolejnych pytań i miał tego świadomość.

– Nie możesz się mnie bać – zaczął i westchnął, po czym wstał i podszedł do okna. Jason nie spuszczał z niego wzroku, jakby myślał, że ten mu może coś zrobić. – Spędziliśmy już razem tyle czasu i miałem tyle okazji, żeby zrobić ci krzywdę, a mimo to wciąż tu siedzisz – przyznał i obrócił się w jego stronę. Zrobił jeden mały kroczek i się zatrzymał. – To już i tak zabrnęło za daleko – powiedział bardziej do siebie niż do Jasona – i chyba teraz już nie ucieknę od odpowiedzi. Obiecaj mi tylko, że nikomu o mnie nigdy nie powiesz, dobra? – zapytał. – Ani o tym, co ci już powiedziałem, ani o tym, co dopiero usłyszysz, okej? I nie bój się – dodał rozbawiony, widząc jego szeroko otwarte oczy.

– Nie boję się – odparł automatycznie, wpatrując się w niego jak w obrazek.

Kłamał. Bał się, ale chciał usłyszeć to, co ten miał mu do powiedzenia.

– I zachowasz to dla siebie?

– Tak – odrzekł.

Aaron uśmiechnął się smutno i podszedł bliżej niego tylko po to, by przyklęknąć przed jego nogami. Jason musiał przez to patrzeć na niego z góry.

– Nie obiecuję ci, że mi uwierzysz – zaczął ostrożnie. – Ale możesz być pewien, że nie będę zabijał ludzi. Nie jestem mordercą – powiedział i zaśmiał się z tylko sobie znanych powodów. Jasonowi nie było do śmiechu. Coraz bardziej miał wrażenie, że Aaron to jakiś psychopata po praniu mózgu. Nie widział innego wytłumaczenia na to wszystko. – Przynajmniej nie w tym sensie. Eh, Przyziemni nie powinni wiedzieć nic o Świecie Cienia – mruknął pod nosem.

– O czym ty znowu gadasz? Jaki Świat Cienia? – zapytał cicho Jason. Nie wiedział, co ma na ten temat sądzić. – Jacy Przyziemni? Tak siebie nazywacie? Zwariowałeś, Aaron – stwierdził i pokręcił głową z niedowierzaniem.

– Nie, nie zwariowałem – zapewnił go blondyn. – Wywodzę się z innego świata niż ty, Jason. I nie nazywam Przyziemnym siebie tylko ciebie – dodał i spojrzał na niego takim wzrokiem, jakby chciał powiedzieć, że nawet on powinien o tym wiedzieć. – Ja jestem Nocnym Łowcą.

– Nie, Aaron. Nie jesteś Nocnym Łowcą – pokręcił głową, nie zrywając z nim kontaktu wzrokowego. Najgorsze było to, że Aaron wyglądał tak, jakby rzeczywiście wierzył w to, co mówił. – Jesteś człowiekiem, Aaron.

– Nie, jestem Nocnym Łowcą – powtórzył twardo blondyn. – Zostałem stworzony do tego, żeby zabijać demony – dodał i wziął go za rękę.

– Demony? – powtórzył po nim chłopak i zrobił krzywą minę. – Aaron – zaczął i przeczesał włosy wolną dłonią. – To niemożliwe.

Nocny Łowca westchnął głęboko, nie wiedząc, co zrobić. Nie wierzył w to, że Jason od razu mu uwierzy, ale nie myślał też, że weźmie go za osobę niezrównoważoną.

– Jak ci to udowodnić? – zapytał sam siebie. – Pamiętasz, jak ostatnio byliśmy w parku? Był atak demonów. To stąd moje zachowanie i to wszystko, co widziałeś.

– Nic nie widziałem. Widziałem tylko jak...

– Jak co? – wszedł mu w słowo. – Jak spadają drzewa i niebo nagle ciemnieje? To wszystko było spowodowane ich obecnością – wyjaśnił. – Mówię prawdę. Nie masz Wzroku, więc ich nie widzisz. Ale istnieją – dodał i położył głowę na jego kolanie.

Przez chwilę myślał, co mógłby jeszcze powiedzieć bądź zrobić, ale na nic nie mógł wpaść. Ponadto źle czuł się z tym, że Jason nawet nie próbował go zrozumieć. Nie miał pojęcia, co chłopak teraz o nim myślał i chyba nie chciał o to pytać. Starczyło mu to, że wplótł mu palce we włosy i drapał go po głowie.

– Nie brzmi bardzo wiarygodnie – stwierdził chłopak.

– Wiem – odparł Aaron i nagle go olśniło.

Może i nie mógł sprawić, że Jason nagle zobaczy jakiegoś demona, ale przecież mógł mu pokazać, że rzeczywiście jest inny. Sięgnął do kieszeni i położył na jego kolanie jej zawartość. Czuł się tak, jakby odzyskał całą energię.

– Co to? – zaśmiał się Jason. – Różdżka?

– Różdżkę masz między nogami – odparował blondyn i sięgnął po przedmiot. – To jest stela. Niezbędne narzędzie każdego Nocnego Łowcy.

– I co robisz tą stelą? – zapytał od niechcenia.

– Mogę zrobić wszystko – zapewnił go. – Mogę sprawić, że będę szybszy, silniejszy. Mogę poprawić swoją koordynację ruchową – wymieniał, patrząc na niego z dołu.

– Czyli nic co bym zauważył? – prychnął niepewnie młodszy.

– Jeszcze się zdziwisz – powiedział Nocny Łowca i wstał z ziemi, by przysiąść obok niego na łóżku. – Spójrz – poprosił i narysował runę, dzięki której światła w całym pokoju ściemniały.

Jason doskonale wiedział, że nie było to możliwe, bo posiadał zwykły włącznik. Poza tym znajdował się on na drugim końcu pomieszczenia. To jednak nic nie znaczyło. Może po prostu był to zbieg okoliczności i żarówki się przepaliły? Tylko że wtedy nie świeciłyby wcale...

– To oznacza tylko tyle, że popsułeś mi światło – mruknął pod nosem Jason.

– Nieprawda – zaprzeczył blondyn i wziął do ręki magiczny kamień, który również trzymał wcześniej w kieszeni. – A na to co powiesz? – zapytał, kiedy przedmiot rozbłysł w jego dłoni.

– Kupisz coś takiego w każdym sklepie z zabawkami – burknął, po raz kolejny odrzucając jego próbę udowodnienia swojej racji.

– Niemożliwe. Nie coś takiego – rzekł pewnym siebie głosem. – Ty spróbuj – zaproponował i wcisnął mu kamień w dłoń, a ten od razu zgasł. – Widzisz? Świeci tylko w rękach Łowcy.

– Na pewno gdzieś jest jakiś włącznik – pokręcił głową Jason.

– Niby gdzie? – zapytał Aaron, opuszczając bezradnie ręce. – Przyjrzyj się dokładnie – poprosił go, a ten od razu to zrobił. Rzeczywiście nie było żadnego włącznika... – I co? – chciał znać jego zdanie, kiedy po raz kolejny dotknął kamienia i oddał go chłopakowi.

Efekt był ten sam. Kiedy Aaron go trzymał, kamień świecił, a kiedy oddawał go Przyziemnemu, gasnął.

– Dziwne – przyznał nareszcie Jason, kiedy kamień rozbłysnął w jego dłoniach z powodu tego, że Nocny Łowca dotknął go jedynie palcem. Kiedy go zabrał, przedmiot ponownie stał się zwykłym kamieniem. – Dziwne – powtórzył Przyziemny. – Ale nie sprawia, że zaczynam wierzyć w demony i jakiś inny świat. Przykro mi – oznajmił smutno.

– To nic, bo to nie wszystko – powiedział Aaron i przyłożył sobie stelę do przedramienia. – Zaraz zobaczysz coś, przez co od razu mi uwierzysz – zapewnił go i zaczął rysować runę na swoim ciele.

– Co ty robisz? – przeraził się Jason i sięgnął do przodu, by zabrać mu przedmiot. – Zrobisz sobie krzywdę!

– Nic mi nie będzie – odparł i odsunął się, by ten nie był w stanie go dosięgnąć.

Zaraz też dokończył rysowanie znaku i... zniknął. Przepadł. Rozpłynął się w powietrzu. Jason nie wiedział, jak to nazwać, ale był pewny tego, że Aarona nie było. A przed chwilą był. A teraz nie było.

– Aaron? – zapytał młodszy i rozejrzał się po pokoju. – Aaron, nie wygłupiaj się – poprosił przerażony. – Wychodź – dodał, chociaż był pewny tego, że chłopak się nigdzie nie schował. Nie miał szans, żeby to zrobić. Siedział przed nim i w ułamku sekundy zniknął mu z oczu. Jason nie miał pojęcia, jak to wytłumaczyć. – Aaron – spróbował jeszcze raz i tym razem doczekał się reakcji. Usłyszał cichy śmiech chłopaka i pocałunek na szyi. Wyciągnął w tamtą stronę dłoń i ta rzeczywiście natrafiła na przeszkodę. Na miękką przeszkodę, która była prawdopodobnie włosami Nocnego Łowcy. – Aaron – powtórzył Jason z ulgą.

Po chwili jego oczom znowu ukazał się Aaron w pełnej swojej okazałości. Uśmiechał się do niego szeroko, a Jason, kiedy go zobaczył... mocno się w niego wtulił. Cały się trząsł.

– Nie bój się – zaśmiał się blondyn i objął go ramieniem.

– Jak ty... jak ty to zrobiłeś? – zapytał niepewnie. – To prawda? Jesteś... – zawahał się na moment i w końcu się od niego odsunął. Najwyraźniej się uspokoił, bo zachowywał się już dużo normalniej. – Jesteś Nocnym Łowcą? Aaron nie odpowiedział, a po prostu skinął głową. – Wow – stwierdził młodszy i również się uśmiechnął. Pierwszy szok minął i teraz był zachwycony tym, co Aaron potrafił zrobić. – Możesz jeszcze raz tak... zniknąć? – zapytał, uśmiechając się słodko.

Nocny Łowca zaśmiał się głośno, kiedy usłyszał to pytanie.

– Jara cię całowanie się z powietrzem?

– Być może – odpowiedział i również się zaśmiał, łapiąc go za koszulkę i przyciągając do głębokiego pocałunku.

Teraz, kiedy wszystko wiedział, czuł się znacznie lepiej. Aaron nie kłamał i posiadał niesamowite zdolności, którymi się z nim podzielił. Szkoda mu było tylko tego, że chłopak za kilka dni wyjeżdżał i być może już nigdy więcej się nie zobaczą, ale tym postanowił się póki co nie martwić. Na tą jedną noc mógł o tym zapomnieć.