ROZDZIAŁ XLIX

Aaron wyszedł na spacer, bo nie miał już dłużej ochoty siedzieć w Instytucie i udawać, że obchodzi go to, co mają mu do powiedzenia jego pseudo znajomi. Zazwyczaj z nimi przebywał i po prostu się nudził, słuchając przeróżnych i w większości zmyślonych historii na temat ich życia. Oczywiście przed przyjazdem do Nowego Jorku nikt z jego grupki się nie znał, więc mogli kłamać do woli i po prostu to robili. On sam mógłby robić to samo i ich naśladować, ale czy to miało jakiś sens? Udawałby, że ma wielu znajomych, a jego życie to istna komedia i co noc ma jakieś wspaniałe przygody. Że po drodze do sklepu atakują go setki demonów, a on pokonuje każdego z nich... Tylko po co to wszystko? Po co mówić coś, co nie jest prawdą? I najważniejsze pytanie, jakie się nasuwa, kiedy Jeff i jego świta o tym debatują: czy oni naprawdę wierzą, że ktoś jest na tyle głupi, by im ufać i brać ich słowa za pewniaka? Dobre sobie. Jeśli o niego chodzi to ani myślał darzyć ich zaufaniem, ale spędzał z nimi czas. Ot tak, czasem można było się nawet pośmiać z tego, co próbowali sobie nawzajem wmówić. Przez swoje wymyślne opowieści sami chyba zaczynali być łatwowierni i częściej ich samych można we wszystko wkręcić. Według Aarona było to bardzo zabawne i czasem się aż zastanawiał, czy to możliwe by ktoś był aż tak durny. Mięśnie chyba całkowicie wyparły niektórym mózgi, a zbyt duży przesył informacji zakłócał prawidłowe myślenie. Często myślał o tym, dlaczego to akurat z nimi się zadaje skoro przecież ich nie lubi, ale żadna konkretna odpowiedź nie przychodziła mu do głowy. Wiedział, że nie był głupi i że jeśli by chciał, spokojnie mógłby znaleźć przyjaciół. Właśnie, gdyby chciał. A czy on chciał? Zdecydowanie nie. Był typem osoby, która nie potrzebowała nikogo bliskiego i świetnie dawała sobie radę sama. Nie musiał z nikim rozmawiać na żadne poważne tematy i nie musiał się nikomu z niczego tłumaczyć. Takie życie jak najbardziej mu odpowiadało i był z niego zadowolony. Czasem kiedy widział pary, które się kłóciły, śmiał się z nich w duchu. Nie współczuł im, bo nie było czego. Sami postanowili być razem, więc to ich problem. Ale z drugiej strony od jakiegoś czasu, kiedy przyglądał się Alecowi widział, że ten jest szczęśliwy i to szczęście często wynikało z tego, że albo miał się spotkać ze swoim chłopakiem, co raz przypadkiem usłyszał, kiedy mówiła o tym siostra Lightwood'a, albo rozmawiał z kimś przez telefon, też zapewne z tym czarownikiem. Kiedy jeszcze ten tu mieszkał, też często widział, jakie posyłali sobie spojrzenia. Nie zwracał na to uwagi ani też nie przyglądał im się zbyt nachalnie, po prostu to zauważał, bo jako jeden z nielicznych był we wszystko wtajemniczony. Ale czy im zazdrościł? Nie. Znał siebie i wiedział, że dobrze postąpił wybierając dla siebie takie życie. Nie potrzebował nikogo bliskiego i już. Poza tym doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że miał dosyć trudny charakter i był niemalże stuprocentowo pewien, że na świecie nie ma osoby, która wytrzymałaby z nim choć odrobinę dłużej. O związku już nie mówiąc. Aż zaśmiał się na to stwierdzenie. On i związek? Nie wyobrażał sobie siebie związanego z inną osobą. Nie chciał być od nikogo zależny i nie chciał się angażować, bo to według niego nie miało sensu. I tak nie mógłby normalnie żyć u boku jakiegoś innego mężczyzny, więc po co w ogóle barć taką opcję pod uwagę. W związku trzeba sobie ufać i mówić o sobie szczerze, a on chyba nie potrafił się aż tak przed kimś otworzyć.

Przystanął na moment w miejscu i aż sam nie mógł uwierzyć w to, w jaką stronę zabrnęły jego myśli. Dał sobie mentalnego kopniaka w tyłek i ruszył dalej. Wyzywał swoich znajomych, że prowadzą głupie rozmowy, a sam jest nie lepszy. Co to w ogóle za rozmyślania? I o czym? Przecież wiedział, że nikogo do szczęścia nie potrzebował i nikomu niczego nie zazdrościł. Gdyby tak było to musiałby chyba zapisać się do jakiegoś lekarza. Jego życie było dobre i takie pozostanie. Po co zaczął tę beznadziejną pogawędkę z własnym sumieniem i dlaczego nie potrafi jej zakończyć? I najważniejsze: co do licha ma z tym wspólnego Jason? Dlaczego o nim teraz pomyślał? To przecież nieistotne. Te wszystkie stwierdzenia i zarzekania. On, Nocny Łowca, nie mógł myśleć o takich sprawach. Nie miał po co o tym myśleć, bo te wszystkie durnoty go nie dotyczyły i nigdy dotyczyć nie będą. Koniec. Kropka. Zamknięty temat.

Sam nie wiedział kiedy i dlaczego, ale zaczął biec. Miał na sobie dresy, bo nie zdjął ich po porannym treningu, więc nie było mu niewygodnie. Kiedyś gdzieś czytał, że podczas wysiłku można wyzbyć się wszystkich myśli i oczyścić umysł. Miał to gdzieś, czy zadziała. Teraz chciał się po prostu zmęczyć, więc obrał kierunek i pobiegł w stronę stadionu. Tam planował sobie pobiegać i się odrobinę wyciszyć. Był zły na siebie i nie wierzył trochę w to, że takie rozważania mogły go aż w takim stopniu wyprowadzić z równowagi, ale rzeczywiście tak było.

Kiedy już jako tako ochłonął, postanowił powoli wracać do Instytutu. Nie przejmował się tym, że inni się na niego patrzyli, kiedy przeskakiwał przez jakieś ogrodzenie, chcąc sobie skrócić drogę. Nie jego wina, że oni nie korzystali z tak wygodnej i prostej formy zaoszczędzenia czasu. Wzruszył więc tylko ramionami, okazując im w ten sposób, że mało go obchodzi ich zdanie i skręcił w stronę marketu. Musiał się czegoś napić.

Wszedł do sklepu i przystanął na moment. Niby kilka razy już w nim był, ale dalej nie mógł się połapać w tym, co i gdzie jest. Market był naprawdę duży i wiedział, że trochę mu zejdzie zanim znajdzie dział z napojami. Ruszył więc przed siebie, nie chcąc tracić już więcej czasu.

Błądził chwilę po poszczególnych korytarzach, chcąc znaleźć rzecz, której szukał, kiedy kątem oka zauważył przechodzącą postać, która wyjątkowo zwróciła jego uwagę. Od razu ruszył w jej stronę, by przekonać się, czy się nie pomylił albo nie ma omamów wzrokowych, w co był skłonny uwierzyć. Po wcześniejszej burzy myśli uwierzyłby we wszystko, jeśli tylko miałoby to podstawy do stwierdzenia, że oszalał. Ruszył więc w kierunku tej osoby, choć nie mógł podejść bliżej, bo nie szła ona sama, a z jakąś dziewczyną. Długo jednak śledzić jej nie musiał, bo już po kilku chwilach jego przypuszczenia się potwierdziły i wiedział już na pewno, że osobą, którą widział, był nie kto inny jak Jason. Na ustach od razu wypłynął mu lekki uśmiech, który szybko został zastąpiony grymasem, kiedy Aaron zdał sobie sprawę z tego, co przed chwilą zrobił. Czemu się szczerzył? Tego nie wiedział, ale nie był z tego zadowolony. Im mniej emocji tym lepiej. Teraz w ogóle powinien się odsunąć i iść po ten cholerny sok i naprawdę nie wiedział, dlaczego mimo iż zdawał sobie sprawę z tego, co zrobić powinien, zrobił coś zupełnie innego. Zamiast tego, szedł za nim dalej i kiedy nareszcie chłopak rozdzielił się z koleżanką, wykorzystał moment, że wszedł w inny korytarz i ruszył w ślad za nim. Ku jego niezadowoleniu zobaczył w nim też dwójkę zbędnych według niego w tym momencie ludzi, ale na szczęście przeszli oni tylko obok i po chwili został z chłopakiem sam na sam.

Jason nie zdawał sobie sprawy z obecności drugiego chłopaka i nadal jak gdyby nigdy nic przeglądał stojące na półkach produkty. W ręce trzymał kartkę, a w drugiej dłoni koszyk. Na zapisany świstek zerkał od czasu do czasu, ale tylko marszczył brwi i przechodził do kolejnej półeczki. Aaron powoli i bardzo cicho, jak na Nocnego Łowcę przystało, zbliżył się do chłopaka i niespodziewanie nawet dla samego siebie objął go w pasie.

- Dobry wieczór – wymruczał mu do ucha. - Co za spotkanie.

Jason początkowo nie wiedział, co się dzieje. Nie spodziewał się czegoś takiego i naprawdę nie miał pojęcia, co zrobić. Jest w ukrytej kamerze? Dlaczego ktoś go obejmuje? Dopiero kiedy jego napastnik się odezwał, a on zdał sobie sprawę z tego, że zna ten głos, odrobinę się uspokoił.

- Pieniądze mam w lewej tylnej kieszeni – powiedział jednak, udając przerażenie. Nie obracał się, a po prostu stał w miejscu jak wrośnięty w ziemię. - Weź je, proszę, a mnie zostaw w spokoju – nadal grał.

Aaron uśmiechnął się nieznacznie, bo doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że chłopak się zgrywa, a wiedział to dlatego, że wyraźnie poczuł, jak ten rozluźnia się w jego ramionach.

- Nie chcę twoich pieniędzy – odparł. - Chcę coś innego.

- Co takiego? - zaśmiał się Jason, wiercąc trochę i próbując się wyswobodzić.

Aaron jęknął, ale w końcu mu na to pozwolił i odsunął się odrobinę na bok.

- Nie potrafiłbyś się obronić, gdyby cię ktoś zaatakował – zganił go i sięgnął po jego podbródek, by pocałować go w usta.

Jason w pierwszym odruchu się na to zgodził, ale zaraz po chwili zrozumiał, co zrobił i delikatnie go do siebie odepchnął. Nie obyło się oczywiście bez zdziwionego spojrzenia Nocnego Łowcy i jego cichego warknięcia, ale poza tym nie doczekał się żadnej innej reakcji. Mimo to i tak postanowił mu wyjaśnić, dlaczego to zrobił.

- Jesteśmy w miejscu publicznym – przypomniał mu. - Zaraz może tu ktoś przyjść i zobaczyć, co robimy – wytknął. - Nie wszystkim się to może podobać.

- Tobie się podoba – odrzekł niemal automatycznie Aaron i z zadowoleniem przyglądał się, jak na usta Jasona wypływa lekki uśmiech, który oczywiście chciał zasłonić, odwracając się ponownie w stronę półek.

- No i co z tego – syknął tylko i powrócił do robienia zakupów. - Poza tym nie udawaj już, że się tak mną przejmujesz – powiedział i pokazał mu język. - Sam umiem o siebie zadbać, nie musisz mi pomagać. I tak dla twojej wiadomości potrafiłbym się obronić, gdyby mnie ktoś zaatakował – oznajmił, nawiązując do wcześniejszej uwagi Aarona.

Blondyn stanął obok niego i też zaczął przyglądać się rzeczom, które stały na półkach. On jednak nic nie wybierał, ale widział, że Jason wrzuca do koszyka co i rusz jakieś nowe produkty. Zerknął na nie i zdziwił się nieznacznie, kiedy zobaczył, co ten tam pakuje, ale na razie postanowił nie zaczynać tego tematu i skupić się na chłopaku.

- Jakoś trudno mi to sobie wyobrazić - przyznał, wzruszając ramionami. - Co byś niby zrobił, gdyby zaatakowało cię kilku chłopaków na raz? - zapytał. - Chociaż nie, co ja mówię - machnął ręką. - Nie dałbyś rady nawet jednemu.

- Nieprawda - zaprzeczył szybko. No dobra, może i by sobie nie poradził, ale na pewno nie miał zamiaru się do tego przyznawać i dawać Aaronowi jakąś głupią satysfakcję z powodu tego, że znowu miał rację. Chociaż nie wiedział, po co chłopak zaczynał ten temat i teraz wspominał o jego nieporadności to i tak kontynuował rozmowę. - Poza tym co cię to obchodzi. Może i nie mam czarnego pasa w karate, ale myślę, że jakoś bym wybrnął, jeśli ktoś by mnie napadł - odrzekł nieco oschlej niż wcześniej.

Aaron przyjrzał się jego twarzy i uniósł jedną brew. Widział, że drażniło to trochę Jasona, ale nie potrafił się powstrzymać.

- Czemu się denerwujesz? - chciał wiedzieć. - I niby jak byś wybrnął, co? - zapytał jeszcze. - Zacząłbyś krzyczeć? - zaśmiał się.

Jason nie wytrzymał i na niego spojrzał, odwracając się przy okazji w jego stronę. Spojrzał mu w oczy, musząc nieco zadrzeć przy tym głowę.

- Może i tak – przyznał, robiąc groźną minę, ale Aaron się nią nie przejął. Według niego była niezwykle zabawna, więc żeby to okazać zaśmiał się głośno. - Nie śmiej się! - powiedział szybko, bo nie za bardzo spodobała mu się ta reakcja. Nie chciał, żeby chłopak się z niego nabijał. - Krzyczałbym albo kopnął w czułe miejsce. Jak chcesz to mogę ci zademonstrować, jak to działa – dopowiedział po chwili.

Po tych słowach blondynowi natychmiast ten kpiący uśmieszek zszedł z ust, a zastąpił je krzywy wyraz twarzy. Mimo wszystko nie chciał go jeszcze bardziej złościć, a nie wiedział, że chłopak może być przeczulony na tak niepozorny temat.

- Dobra, dobra, już się nie śmieję – zaprzestał i uniósł do góry ręce w jakby poddańczym geście. Rozejrzał się wokoło, by wymyślić na szybko jakiś inny wątek, na który mógłby przekierować rozmowę. W końcu padło na wspomnianym już wcześniej koszyku zakupowym i jego zawartości. Nie mogąc wpaść na nic lepszego, zapytał po prostu: - Po co ci to? - wskazując przy tym na kilka gazet, które nie wiadomo dlaczego znalazły się w jego koszu. Według niego w przypadku Jasona były zupełnie zbędne, bo wyraźnie były przeznaczone dla kobiet. - Nie mów mi, że czytasz takie tandetne czasopisma. „Cosmopolitan”, „Vouge” - czytał. - No proszę cię – zaśmiał się jeszcze.

Jason też się zaśmiał, a jego humor uległ zmianie. Starał się nie myśleć o tym, że ostatnim razem, kiedy chłopak u niego był, zachował się jak świnia.

- A co jeśli interesuję się modą? - zapytał zaczepnie.

Blondyn przyjrzał mu się uważniej, ale na razie nic nie mówił. Wyciągnął jedną z gazet ze środka i zaczął ją kartkować. Na prawie każdej stronie były jakieś ubrania i modele oraz modelki wypinające się przed obiektywem, czyli wszystko to co według niego jest przeznaczone głównie dla dziewczyn. Czy Jason rzeczywiście mógłby się tym interesować? Ponownie zerknął na chłopaka i zastanowił się uważnie.

- A interesujesz? - odpowiedział ostrożnie.

Młodszy wzruszył ramionami, robiąc przy tym poważną minę. Dopiero po chwili, widząc zagubienie na twarzy blondyna, łaskawie postanowił wyprowadzić go z błędu i wyjaśnić całą sprawę.

- Oczywiście, że nie! - wyznał i zaśmiał się głośno. - Serio uwierzyłeś? - nadal się z niego śmiał. - Nie jestem kretynem, nie w głowie mi jakieś głupie ciuszki. To są rzeczy dla mojej kumpeli. Zapytała, czy pójdę z nią na zakupy, a że mi się nudziło i i tak nie miałbym, co robić to się zgodziłem – wytłumaczył, ponownie wzruszając ramionami. Aaron zrozumiał swój błąd i aż sam się z siebie w duchu zaśmiał. Jak mógł pomyśleć, że Jason jest fanem mody? Może i nie miał wymiarów sportowca i z daleka widać było, że się tym nie interesuje, ale nie wyglądał też na takiego, który mógłby lubić świat fashion. Nie mniej jednak chłopak się z niego śmiał i próbował go wkręcić, dlatego złapał go w pasie i przyciągnął do siebie. - Dała mi listę i ganiam po sklepie, szukając jakiś wymyślnych rzeczy – dodał, łapiąc się jego ramion. Był odrobinę zaskoczony gestem Aarona, ale póki co nie oponował. - Jeżeli masz chwilę czasu to możesz mi pomóc – powiedział jeszcze i uśmiechnął się szeroko, patrząc mu w oczy.

- Czy ty właśnie się ze mnie śmiałeś? - zapytał, ignorując resztę jego wypowiedzi.

Przyciągnął go jeszcze bliżej i zamknął w stalowym uścisku. Jason spojrzał na jego dłonie i ponownie przeniósł spojrzenie na jego twarz. Zrobił minę niewiniątka i pokręcił przecząco głową.

- Myślę, że jednak tak – przyznał, niemal warcząc i ścisnął dłoń na jego biodrze. Jason jęknął cichutko, ale tego nie skomentował. Póki co nie było to aż tak mocne, ale i tak odrobinę bolesne. Do tego Aaron zaczął zachowywać się inaczej niż wcześniej, jakby groźniej. - Nie boisz się? - wymruczał mu do ucha, przesuwając nosem po jego policzku.

Po plecach Jasona przebiegł dreszcz, ale starał się go zignorować. Jakby nie patrzeć, byli w sklepie i w każdej chwili mógł ich ktoś zobaczyć.

- Aaron, przestań – poprosił cicho, kładąc mu dłonie na klatce piersiowej i próbując go lekko od siebie odepchnąć. Na nic się to jednak zdało, bo chłopak nie odsunął się nawet o milimetr. - Czego mam się niby bać? - zapytał więc, chcąc pociągnąć temat.

Blondyn zaśmiał się głośno i korzystając z jego zdezorientowania pocałował go w usta. Od niechcenia rozejrzał się po pomieszczeniu, nie spodziewając się nikogo zobaczyć. Zrobił to raczej odruchowo. Jakże wielkie było jego zdziwienie, kiedy jednak udało mu się kogoś dojrzeć.

Automatycznie zastygł, bo zdał sobie sprawę z tego, że zna tę osobę. Nie przejmując się tym, że dalej trzyma w ramionach Jasona, a dłoń opiera na jego biodrze, mierzył się z nowo przybyłym wzrokiem. Widział, że i Alec jest zaskoczony, bo pewnie nie spodziewał się, że go tu spotka. I to w takiej sytuacji.

- Aaron? - zapytał Jason, wyrywając go z zamyślenia. Nie rozumiał, dlaczego chłopak tak nagle zareagował, więc po prostu podążył za jego spojrzeniem i tym razem to on zaczął wpatrywać się w Aleca. - Puść mnie – powiedział szybko, kiedy tylko spostrzegł, że nie są sami i już sam zaczął się wyswobadzać z jego uścisku.

- Przestań – zażądał cicho Nocny Łowca, przenosząc na niego swój wzrok. Nie wiedział, jak się zachować, ale na pewno nie chciał się teraz kłócić z Jasonem, więc widząc jego proszące spojrzenie, pozwolił mu na to, żeby się od niego odsunął. - Zachowuj się normalnie – poprosił go jeszcze cicho, wiedząc, że Lightwood już nie stchórzy i na pewno do nich podejdzie. Oczywiście wolałby, żeby tak nie było, ale nie miał co się łudzić. Gdyby chłopak chciał odejść, zrobiłby to już wcześniej. Poza tym już ruszał w ich stronę. - Znam go – dodał jeszcze, ale nie słuchał już pytań Jasona, bardziej skupiając się na tym, że zaraz będzie go zapewne musiał przedstawić Lightwood'owi, a na to nie miał najmniejszej ochoty.

Stanął jak gdyby nigdy nic przy młodszym chłopaku i zerknął przez ramię na listę zakupów, którą miał wybazgraną na małej karteczce trzymanej w dłoni. Na ustach dalej czuł ich ostatni pocałunek, który przez nieznaczne pieczenie nie dawał o sobie zapomnieć. Czuł się tak, jakby został przyłapany na gorącym uczynku. Cóż, w pewnym sensie tak było, bo nie miał zamiaru z kimkolwiek dzielić się tym, że od jakiegoś czasu spotyka się z Przyziemnym, a już na pewno nie z Lightwood'em. Może i stosunki między nimi uległy zmianie, ale to nie oznaczało, że nagle staną się przyjaciółmi.

Jason z kolei czuł się bardzo głupio i nie wiedział, co zrobić. Nigdy nie wyobrażał sobie, że może kiedykolwiek być przyłapanym na pocałunku z chłopakiem. Przecież jeszcze nie tak dawno temu miał dziewczynę! Poza tym skoro Aaron go znał i nie zachowywał się, jakby było mu wstyd, to ten zapewne wiedział o jego preferencjach i zatrzyma się na chociaż chwilę rozmowy, a tego bardzo chciał uniknąć, bo podejrzewał, że jest czerwony jak burak. Najchętniej zapadłby się pod ziemię.

- Aaron – powiedział Alec w ramach powitania, kiedy już się przy nich znalazł.

- Alec – odpowiedział mu blondyn, chociaż mniej przyjaznym tonem. - Co tu robisz?

- Zapewne to samo co ty, robię zakupy. Izzy wysłała mnie po jakieś bzdury, których nikt jej nie chciał kupić – wyjaśnił czarnowłosy i uśmiechnął się delikatnie. Również czuł się trochę niezręcznie, ale starał się tego nie okazywać. - Też bym zapewne tego dla niej nie zrobił, ale byłem w pobliżu, więc postanowiłem zajść – mówił dalej.

Jason uniósł nieznacznie głowę i dyskretnie spojrzał na chłopaka, który rozmawiał z Aaronem. Posturą bardzo przypominał blondyna, bo również był dobrze zbudowany, mimo iż skrywał to pod ciemnymi ubraniami, ale z wyglądu byli zupełnie inni. Ten miał czarne włosy i bladą skórę, czyli przeciwieństwo opalonego blondynka, który stał tuż obok niego. Mimo to jednak Jason musiał przyznać, że był przystojny.

- Wracasz do Instytutu? - zapytał Aaron, skierowując temat na sprawy znane tylko Nocnym Łowcom, chcąc w ten sposób odsunąć rozmowę jak najbardziej od chłopaka, który mu towarzyszył.

Miał nadzieję, że w konsekwencji Alec rzeczywiście nie zwróci na niego uwagi, mimo tego, że już wcześniej go zauważył. Poza tym stanął bardziej z przodu, lekko zasłaniając go swoim ciałem.

- Tak, chyba tak – odpowiedział, starając się by jego głos brzmiał naturalnie. Czuł na sobie spojrzenie młodszego i niższego od siebie chłopaka, który wychylał się, zerkając na niego od czasu do czasu i zastanawiał się, kim on jest. Może i to nie jego interes, ale ciekawiło go to, co taki chuderlaczek robi u boku Aarona. Jednocześnie widział też starania blondyna i jego nieme prośby o to, by nie mieszać w rozmowę osoby trzeciej. Zdawał sobie z tego sprawę i postanowił to uszanować. - A ty? - zapytał i mimowolnie zerknął na niskiego czarnulka, choć obiecywał sobie, że tego nie zrobi.

- Tak, kupię, co mam do kupienia i też wracam – zgodził się i również spojrzał na Jasona, kiedy spostrzegł, że Alec także to robi. Uśmiechnął się do chłopaka pokrzepiająco, bo zauważył, że ten stoi nieco wystraszony i czuje się pewnie wyraźnie odsunięty od konwersacji. W odpowiedzi otrzymał szeroki uśmiech i dopiero odwrócił się do Lightwood'a trochę podbudowany tym uśmiechem chłopaka. - Odprowadzę jeszcze Jasona i jestem z powrotem – obiecał, celowo unikając przedstawiania chłopaków typowym: Alec – Jason, Jason – Alec. Zawsze mu się wydawało to nieco sztywne i nie lubił sytuacji, w którym musiał wykorzystywać tę formę. - Na kolację powinienem zdążyć – dodał, chociaż tak naprawdę nie miał pojęcia, która może być teraz godzina.

- Dobra – skinął głową Lightwood, wyczuwając tę delikatną aluzję. - To już nie będę przeszkadzał. Na razie – pożegnał się z Aaronem, podając mu dłoń.

Blondyn również rzucił jakimś słówkiem i uścisnął wyciągniętą do siebie dłoń. Czarnowłosy skinął jeszcze raz i już miał odchodzić, kiedy ponownie poczuł na sobie wzrok młodszego. Nie zastanawiając się długo i jemu podał rękę, którą chłopak po chwili wahania uścisnął i dopiero wtedy ruszył w dalszą drogę.

Kiedy nie było go już widać, Aaron westchnął głęboko i dziwiąc nawet samego siebie, przyciągnął Jasona i pocałował go w usta. Nie skomentował tego ani słowem i posłał mu mordercze spojrzenie, chcąc w ten sposób przekazać, żeby również nie próbował tego robić. Jason wyczuł to polecenie i przyjął je do wiadomości. Był trochę zdziwiony tym, jak Aaron zachowywał się podczas tej niezręcznej dla niego rozmowy i wiedział, że sam był nie lepszy. Stał tylko i uśmiechał się od czasu do czasu, czując się jakoś dziwnie. Cieszył się jednak, że Aaronowi udało się z tego wybrnąć.

- Nie będziesz miał z tego powodu jakiś nieprzyjemności? - zapytał tylko i powrócił do pakowania zakupów do koszyka.

Blondyn spojrzał na niego i uniósł jedną brew. Trochę się zdziwił tym pytaniem, bo nie spodziewał się, że chłopaka mogą obchodzić takie rzeczy. Uśmiechnął się delikatnie i odpowiedział:

- Nie, dlaczego?

- No nie wiem – wzruszył ramionami. - Bo to twój znajomy – strzelał. - I widział, jak mnie pocałowałeś – wymieniał dalej, nie patrząc na niego a na karteczkę, którą nadal ściskał w dłoni. Trochę się denerwował, ale nie okazywał tego. - No nie wiem – powtórzył nieco nerwowo. - Gdyby moi znajomi mnie z tobą zobaczyli – zaśmiał się cicho, uciekając wzrokiem – to nie wiem, co by się stało – zakończył, poprawiając czapkę, którą miał na głowie.

- Nic by się nie stało – zakończył za niego, szturchając go w ramię.

Jason zaprzeczył ruchem głowy i zrobił wielkie oczy, śmiejąc się cicho. Na pewno nie olaliby tej sprawy i chyba musiał być ostrożniejszy, bo sama wizja przyłapania go z Aaronem przez któregoś z jego kolegów niesamowicie go przerażała.

- Naprawdę, nic mi nie będzie, nie trzęś się tak – powiedział rozbawiony blondyn i przyciągnął go za sznurki od kurtki, po czym podniósł jego podbródek. Chłopak jeszcze chwilę uciekał wzrokiem, ale w końcu spojrzał mu w oczy. - Masz coś jeszcze na tej karteczce czy to już koniec? - zapytał.

- To wszystko – odpowiedział Jason błyskawicznie i równie sprawnie stanął na palcach, by złożyć na jego ustach szybki i krótki pocałunek.

- To chodź do kasy – zaproponował Nocny Łowca i kiedy chłopak ruszył przed siebie i nie mógł go już zobaczyć, uśmiechnął się delikatnie i przyłożył palce do ust, dotykając ich nieznacznie.

Nie miał pojęcia, dlaczego to zrobił i co się z nim dzieje, ale postanowił to zignorować. Będzie miał całą noc na przeanalizowanie swojego zachowania, teraz mógł to odsunąć na bok. Udał się więc w ślad za Jasonem, po drodze zwijając jeszcze z jednej z półek jakąś wodę, która notabene go tu sprowadziła i wmieszała w to całe bagno z Aleciem. Wiedział, że będzie jeszcze musiał z nim pogadać i to jak najszybciej, ale tym również nie chciał się teraz przejmować.

- Tam stoi moja koleżanka – powiedział Jason, kiedy już dotarli do odpowiednich stanowisk i wskazał na niską dziewczynę, z którą go wcześniej widział Nocny Łowca. - Podejdę do niej, bo to jej zakupy i ona płaci – wyjaśnił i obrócił się na chwilę, by spojrzeć na blondyna.

Aaron skinął głową i kiwnął do niego, udając się w tę samą stronę. W końcu za swoją wodę też musiał zapłacić.

- Czyli do domu mam cię nie odprowadzać? - zapytał jeszcze, zanim się rozstali.

- Nie musisz – odpowiedział chłopak i ponownie wskazał na koleżankę. - Idziemy w tę samą stronę, więc nie będę sam. Poza tym nie boję się ciemności – dodał, wyprostowując się dumnie i uśmiechając się szeroko.

Aaron tylko się zaśmiał, już nic nie dodając i przyjrzał się, jak Jason kieruje się do przodu kolejki, gdzie już swoje produkty wykładała jego znajoma. Patrzył jeszcze, jak rozmawiają, po czym pakują rzeczy do torby i wychodzą ze sklepu. Zdążył jeszcze kiwnąć na chłopaka głową, kiedy ten obrócił się do niego w drzwiach. Po tym już tylko zapłacił za swoją wodę i również wyszedł z marketu, kierując się do Instytutu.

Na miejscu był po niecałych dziesięciu minutach. Początkowo chciał od razu zamknąć się w swoim pokoju, ale sprawa z Aleciem nie dawała mu o sobie zapomnieć, więc postanowił znaleźć chłopaka i z nim porozmawiać. Czuł, że musi mu wyjaśnić parę spraw.

Odszukanie Lightwood'a nie zajęło mu dużo czasu, bo ten siedział ze znajomymi w salonie. Teraz tylko musiał się zastanowić, jak go stamtąd wywabić. W końcu, nie mogąc wymyślić żadnego konkretnego powodu, dlaczego musi z nim porozmawiać, wszedł po prostu i zapytał:

- Alec, mogę cię na chwilę prosić?

Starał się nie patrzeć na resztę towarzystwa, które z pewnością przyglądało się jemu, ale nie wytrzymał i zerknął na Jace'a, który chyba jako jedyny z nich wszystkich patrzył na niego z kpiną w oczach. Pozostali spoglądali nieco zdziwieni, ale jakoś nikt więcej nie odważył się rzucić mu jakiegoś mało przyjaznego spojrzenia. Jace'owi odpowiedział równie szyderczo, jakoś nie pałał do niego sympatią, więc nie mógł zareagować inaczej. Zanim jednak zdążył rzucić jakąś kąśliwą uwagę na jego temat, odezwał się Alec:

- Jasne – powiedział i ruszył w stronę korytarza.

Aaron udał się w to samo miejsce i już po chwili mogli spokojnie porozmawiać. Blondyn nie wiedział, czy ma jakoś krążyć wokół tematu czy walnąć prosto z mostu, jednak po chwili zdecydował się na to drugie. Nie było po co kluczyć.

- Słuchaj, co do tego co wydarzyło się dzisiaj w sklepie to... - zaczął, ale Lightwood mu przerwał, unosząc jeszcze dłoń, by go zatrzymać.

- Aaron, naprawdę mnie to nie interesuje – wyznał szczerze.

- To dobrze – stwierdził zadowolony blondyn. - Nie mniej jednak prosiłbym, żebyś nikomu o tym nie mówił – dodał, choć jego głos wcale nie brzmiał prosząco.

- Nie powiem nikomu, bo to niczyja sprawa – zgodził się czarnowłosy. - Następnym razem po prostu bądź ostrożniejszy, bo zamiast mnie mógł was zobaczyć ktokolwiek inny.

Aaron prychnął, ale powstrzymał się przed rzuceniem jakiegoś niemiłego komentarza. W zamian powiedział:

- Nie pouczaj mnie, dobra?

Alec pokręcił głową i spojrzał w bok. Nie chciał się kłócić.

- Nie pouczam cię, po prostu mówię, co myślę – wyjaśnił.

- Jakoś mało mnie interesuje to co myślisz. Chciałem po prostu, żebyś obiecał mi, że nikt się o tym nie dowie. Nie chcę mieszać go w ten cały syf. Nie wie, że jestem Nocnym Łowcą i nie jest mu ta informacja do niczego potrzebna – syknął.

- Spoko, już mówiłem, że nikomu nie powiem. No i rzeczywiście nie powinien wiedzieć, kim jesteś – przyznał mu rację.

Aaron kiwnął głową i obrócił się, żeby odejść, bo nie wiedział, co jeszcze mógłby dodać. Naprawdę nie chciał mieszać Jasona w swoje życie, a skoro Lightwood nie miał zamiaru się z nikim dzielić tym, co go dzisiaj spotkało, to póki co będzie dobrze.

Alec patrzył za odchodzącym blondynem i uśmiechnął się szeroko. Widział różnicę w jego zachowaniu jaka nastąpiła, kiedy ten przekroczył próg Instytutu. Przy tym całym Jasonie zachowywał się inaczej i nie był pewien, w którym wypadku grał. Czy udawał wrednego i sarkastycznego Aarona, którego on znał? Czy może udawał przy tym Przyziemnym? Jaki miał w tym cel, tego Alec nie wiedział, ale czy to ważne?

- Spotykasz się z nim? - krzyknął za nim jeszcze, chcąc wykorzystać to, że są sami i wie o nim więcej niż inni.

- Nie twój interes – syknął Aaron przez ramię i zniknął za zakrętem prowadzącym do schodów.

Lightwood jedynie wzruszył ramionami i z delikatnym uśmiechem wrócił do swoich znajomych. Jakby nie patrzeć, ciekawa odskocznia od zwykłej codzienności.

__________________________________________

Cześć. Mamy dzisiaj poniedziałek, więc pojawia się kolejny post. Od jakiegoś czasu się już tak przyjęło, więc niech tak zostanie.

Krótko, bo nie mam za wiele czasu. Dziękuję za komentarze i życzenia noworoczne. Za wejścia i kolejne obserwacje oczywiście również :) Nie wiem, czy widzieliście, ale pojawił się też bonusik na Nowy Rok, mój pierwszy one-shot. Zachęcam do czytania.

Jak zwykle czekam na wasze opinie, które mam nadzieję zostawicie pod rozdziałem. Podoba się? Nie podoba? Piszcie, proszę.

Buziaki i do następnego! :*