ROZDZIAŁ XXIV

Obudziło ich donośne walenie w drzwi, które roznosiło się echem po całym korytarzu. Alec przetarł oczy i zerknął na zegarek, stojący na stoliku nocnym. Dochodziła piąta rano. Kto mógł coś chcieć o tej porze? Niechętnie narzucił na siebie koszulkę i najdelikatniej jak umiał, zaczął wysuwać się z łóżka. Łudził się nadzieją, że chociaż Magnus sobie pośpi, ale się przeliczył, bo ten też leżał już z otwartymi oczami i niezwykle zaspanym spojrzeniem.

- Pójdę zobaczyć, co się dzieje i zaraz wracam - mruknął. - Śpij.

Powoli zszedł z łóżka i chwiejnym krokiem ruszył do drzwi. Uchylił je i wyjrzał. Na korytarzu świeciło się światło i zbierało się tam już coraz więcej Nocnych Łowców. Wszyscy wyglądali tak samo, z zagubionym wzrokiem rozglądali się wokół siebie, podczas kiedy trenerzy chodzili i pukali do kolejnych drzwi, budząc w ten sposób kolejne osoby. Alec obejrzał się, szukając swojego rodzeństwa. Izzy rzuciła mu pytające spojrzenie, a on jedynie wzruszył ramionami. Liczył na to, że to ona może coś wiedzieć. Oparł się o framugę drzwi, postanawiając poczekać na to, co mają im do powiedzenia nauczyciele. Coś im pewnie powiedzą, prawda?

Lightwood uśmiechnął się w duchu, kiedy zobaczył, że jeden z trenerów ominął przy pobudce pokój Magnusa. Sytuacja ta wydawała mu się śmieszna, bowiem Magnusa wcale tam nie było, a on pewnie nawet nie miał o tym pojęcia. Ciekawe czy by się zdziwił, widząc go w prywatnym łóżku Aleca. Kiedy tylko Lightwood pomyślał o czarowniku wygrzewającym mu miejsce, zrobiło mu się chłodnej. Już chciał tam wracać. Na korytarzu było trochę zimno, a on stał tam w koszulce i krótkich spodenkach, przestępując jedynie z nogi na nogę i niecierpliwiąc się coraz bardziej.

Jeden ze starszych Nocnych Łowców chyba postanowił ich oświecić nieco w sytuacji, w jakiej się znaleźli, bo wyszedł na środek, odchrząkując delikatnie. Dał w ten sposób znak, że prosi o ciszę. Jak na komendę wszyscy zamilkli, wpatrując się w niego pytająco.

- Macie dziesięć minut na przebranie się i zejście na dół. Będziemy czekać na was w holu - rzekł stanowczo. - Jakieś pytania?

Rozejrzał się po wszystkich, oczekując nieuniknionych pytań. Jeden chłopak podniósł rękę.

- Gdzie idziemy? - zapytał.

- Idziecie biegać.

Po tych słowach na całym korytarzu dało się słyszeć jęki niezadowolenia. Jedni buczeli, inni coś między sobą mówili, a Alec stał tak jak wcześniej i czekał na ciąg dalszy wypowiedzi trenera.

- Nie macie co narzekać, bo to i tak nic nie zmieni - oznajmił niewzruszony. - Lepiej biegać teraz, kiedy jest jeszcze chłodnej niż potem w samo słońce - powiedział, a oni musieli się z nim zgodzić.

- Ale tak teraz? Wie pan, która godzina? - spróbowała jeszcze jakaś dziewczyna.

- Tak, teraz! - warknął. - Ale nie przejmujcie się, na śniadanie powinniście wrócić - dodał z chytrym uśmieszkiem. - A teraz do pokoi! Za dziesięć minut widzę was na dole!

Po tych słowach odwrócił się na pięcie i odszedł wraz z resztą nauczycieli. Nocni Łowcy niechętnie znikali w swoich pokojach, ale dało się jeszcze słyszeć pełne niezadowolenia pomrukiwania i zdania typu: "Chyba ich posrało, że będziemy biegać tyle czasu!" albo "Ja chcę do łóżka!". W końcu i Alec znalazł się w swoim pokoju, od razu skierowując kroki w stronę szafy.

- Co się dzieje? - zapytał go Magnus zaspanym głosem i usiadł na łóżku.

- Nic - uśmiechnął się do niego lekko. - Wychodzimy.

Bane zmarszczył brwi, nie rozumiejąc za pierwszym razem. Musiał to sobie powtórzyć w myślach, żeby do niego dotarło. Ech, było za wcześnie!

- Gdzie? - podrapał się po głowie, jeszcze bardziej mierzwiąc swoje włosy.

- Biegać - powiedział i zaczął rozglądać się po pomieszczeniu, szukając wzrokiem butów do biegania.

- Tam - podpowiedział mu czarownik, doskonale zgadując, czego ten nie może znaleźć.

Lightwood podziękował mu cichutko, zaczynając przebierać się w przygotowane ubrania. Nie krępował się tym, że Magnus na niego patrzy. W końcu widział go już nagiego! Poza tym w pokoju panował półmrok, bo jedynym źródłem światła było wschodzące słońce.

Kiedy Nocny Łowca usiadł na brzegu łóżka, żeby założyć buty, Bane wtulił się w jego plecy.

- Musisz iść? - zamruczał mu do ucha.

Alec westchnął głęboko. Nie chciał wychodzić.

- Muszę, raczej zauważą moją nieobecność - wyprostował się i obrócił lekko głowę, by sięgnąć jego ust.

Złożył na nich delikatny pocałunek. Och, jak mu się chciało spać! Odkąd spał w jednym łóżku ze swoim chłopakiem, nie narzekał na problemy ze snem. Wręcz przeciwnie, spał i spał. Co prawda dalej był rannym ptaszkiem, ale pobudka przed piątą to chyba przesada!

Zasznurował szybko obuwie i odsunął się kawałeczek, wstając niechętnie. Jeszcze chwila a rzeczywiście położyłby się z powrotem.

- Spróbuj zasnąć, co? - poprosił.

Magnus kiwnął głową i zakopał się w kołdrze. Zrobiło mu się zimno. Patrzył jak jego chłopak zakłada bluzę i bierze z szafki telefon wraz ze słuchawkami.

- Do zobaczenia później - mruknął, po czym ruszył w kierunku drzwi i wyszedł na korytarz.

Kiedy zszedł do holu, większość osób już tam stała. Nie musieli długo czekać na resztę, bo zaraz też się pojawiła.

Trasa, jaką obrali trenerzy, nie należała do najcięższych, ale i tak wszyscy byli okropnie wymęczeni. Wrócili do Instytutu tuż przed śniadaniem. Lightwood miał dziwne przeczucie, że ktoś się w niego wpatruje. Obrócił się nawet kilka razy, żeby to sprawdzić, ale nic nie zauważył.

Kiedy wszedł do swojego pokoju, jego chłopaka już tam nie było. Wziął szybki prysznic i przebrał się w czyste ubrania. Po wykonaniu tych czynności ruszył w kierunku jadalni. Po drodze spotkał Magnusa, z czego był bardzo zadowolony.

- I jak się spało? - zagadnął go.

- Okropnie. Zdrzemnąłem się jeszcze na chwilę, ale nic więcej. Już się chyba przyzwyczaiłem do przytulania kogoś we śnie - westchnął teatralnie, odpowiadając zgodnie z prawdą na jego pytanie. - I było strasznie zimno.

- Bo śpisz bez koszulki - zganił go.

- Jest wiosna! O tej porze roku noce powinny być cieplejsze - wypomniał mu. - Poza tym jakoś wcześniej się nad tym nie zastanawiałem, bo ty robiłeś za drugą kołdrę, słoneczko - uśmiechnął się do niego ciepło.

Alec zaśmiał się, robiąc śmieszną minę.

- Och, biedy - udawał smutnego, kładąc dłoń w okolicy serca. - Naprawdę musiało ci być dzisiaj ciężko. Jak ty to wytrzymałeś?

Otwierał właśnie drzwi do jadalni i przepuścił go przodem.

- Wcale mnie nie słuchasz! - w ogóle nie przejął się sarkazmem w głosie chłopaka. - Mówiłem ci przecież, że nie mogłem spać - przewrócił oczami, kierując się w stronę swojego stałego miejsca.

Kilka par oczu skierowało się na nich, kiedy tylko przekroczyli próg pomieszczenia. Oni jednak tego nie zauważyli, bo byli zajęci przekomarzaniem się.

- Cześć - przywitał się Bane z rodzeństwem chłopaka, siadając przy stole.

Jace kiwnął mu głową, a Izzy uśmiechnęła się szeroko, nieco jednak jeszcze przemęczona.

- Co wy tacy zmarnowani? - zapytał, cały czas patrząc na nich uważnie.

- Też byś był, gdyby ktoś obudził cię w środku nocy i kazał biegać dziesięć kilometrów - odpowiedział blondyn, kładąc ręce na stole i opierając na nich twarz.

- On by nawet kilometra nie przebiegł - zaśmiał się Alec, zajmując miejsce obok niego.

Postanowił nie poprawiać brata w kwestii ich pobudki. Piąta rano to nie środek nocy.

Bane rzucił mu wyzywające spojrzenie i uniósł brodę, odpowiadając dumnie:

- Nie narzekam na swoją kondycję. A ty?

- Och, Razjelu broń! Ja też nie - obrócił się i siedział teraz bokiem do niego, patrząc mu prosto w oczy.

- No ja myślę - burknął, udając poważnego.

Chwilę mierzyli się wzrokiem, po czym Alec parsknął śmiechem, odwracając się z powrotem.

- Chyba wolę nie wiedzieć, czego dotyczyła wasza rozmowa - stwierdził Jace.

- Masz rację, wolisz nie wiedzieć - zgodził się z nim jego brat.

Isabelle pokręciła głową.

- Jesteście okropni - podsumowała swoich braci.

- Mnie nie masz na myśli, prawda? - chciał wiedzieć Bane.

- Och, oczywiście, że nie - pokazała mu rząd bielutkich ząbków. - Ty jesteś przecież taaaaki wspaniały - zamrugała kokieteryjnie powiekami, machając w ten sposób swoimi długimi rzęsami.

Lubili czasem z czarownikiem podpuszczać czarnowłosego. Śmiesznie wtedy reagował, mimo iż wiedział, że to tylko żarty. Izzy nigdy nie odbiłaby chłopaka bratu, nawet jeśli nie wiadomo jakby się jej podobał.

Magnus rzucił jej swój firmowy zniewalający uśmiech i poprawił włosy, mierzwiąc je odrobinę, by wyglądały bardziej niedbale i w jakiś sposób pociągająco. Dziewczyna oparła łokcie na stole i zaczęła wpatrywać się w niego jak w obrazek. Jace był rozbawiony całą tą sytuacją. Skakał wzrokiem od czarownika po jego siostrę, chociaż i tak najdłużej przyglądał się swojemu bratu. Bawiła go jego reakcja.

- Pamiętaj, że kogoś ma - powiedział twardo Alec, zaciskając usta w cienką linię i celując w nią palcem wskazującym.

- Przecież to są tylko żarty - bronił ją Bane, kładąc dłoń na udzie chłopaka.

- Ty też o tym pamiętaj! - burknął w jego kierunku.

- Izzy nie jest singielką? - zapytał Magnus, nieco zbity z tropu, źle rozumiejąc jego wypowiedź.

- Ech, jest! Ale ty nie jesteś - powiedział bardziej spokojnie.

- Och - uśmiechnął się szeroko i zaczął delikatnie i dyskretnie masować jego nogę.

Alec wzruszył ramionami, udając obojętność.

- Mówię ci, że żartujemy - mruknął, przysuwając się kilka centymetrów bliżej niego i patrząc mu intensywnie w oczy.

- Uhuhu - zaśmiał się Jace. - Jaki mój braciszek zaborczy.

- Zazdrosny raczej - dorzuciła Izzy.

Magnus pokręcił głową, zerkając na nich przez chwilę, po czym znów zaczął wwiercać swoje spojrzenie w ich brata.

- Kochany - wymruczał.

Lightwood bardzo starał się zachować niewzruszoną postawę ciała i jak na razie mu się to udawało.

- Po prostu wiesz - zaśmiał się Bane, mówiąc bezpośrednio do niego, bardzo niskim głosem - jestem świetnym aktorem.

Nocny Łowca jeszcze bardziej zacisnął kąciki ust, żeby tylko się nie uśmiechnąć. Czarownik z kolei przygryzł dolną wargę i rzucił mu spojrzenie, które aż krzyczało: 'Och, jesteś taki boski! Chodźmy do łóżka!'. Rozsunął jeszcze ledwo zauważalnie swoje uda, przyglądając mu się w bardzo prowokujący sposób.

- Wygrałeś! - skapitulował i obrócił twarz w stronę swojego rodzeństwa. Próbował się jakoś ogarnąć i napił się wody. - I z czego się cieszycie? - rzucił w stronę Izzy i Jace'a, którzy wymieniali właśnie zadowolone uśmiechy.

Posiłek skończyli w spokoju, rozmawiając na przeróżne tematy. Po nim udali się do pokoju Lightwood'a, żeby odpocząć. Do dziesiątej mieli czas wolny. Alec namawiał również swojego chłopaka, żeby do nich dołączył, a on powiedział, że łaskawie może się zastanowić. Po głębszych rozważaniach stwierdził, że jednak nie może, bo ma dużo pracy, ale obiecał, że dołączy, kiedy tylko będzie mógł. To z kolei w oczach Aleca znaczyło tyle samo, co przyjdę wieczorem. Westchnął więc i odprowadził go pod same drzwi gabinetu. Pożegnał się z nim i ruszył w stronę swojego pokoju. Nie doszedł jednak nawet do salonu, kiedy usłyszał, że ktoś go woła. Obrócił się i zobaczył idącego w jego kierunku chłopaka. Wiedział, że nazywa się Jamie i to tyle. Nigdy z nim nawet nie rozmawiał.

- Siema stary - powiedział, kiedy tylko znalazł się przy nim i wyciągnął do niego dłoń, żeby się przywitać.

Zdziwiło to trochę Aleca, bo Jamie zachowywał się, jakby znali się co najmniej kilka lat. Podał mu jednak rękę, ściskając mocno.

- Gdzie idziesz? - zapytał, jak gdyby nigdy nic.

- Ee.. Do siebie - odparł niepewnie. - A ty?

- Ja też lecę do pokoju. Kimnę się jeszcze może, bo wczoraj późno zasnąłem.

- Oo. Okej - zmarszczył brwi.

O co mu chodziło?

- No także tego, będę już leciał. Chciałem ci tylko powiedzieć, że jesteś w porządku gość i że jeżeli o mnie chodzi, to nic do ciebie nie mam. Twoje życie, twoja sprawa, no nie? - uśmiechnął się i klepnął go w ramię. - Będzie dobrze.

Alec kiwnął mu głową, trochę skołowany. Teraz to już tym bardziej nie wiedział, co ma myśleć. Albo chłopak był naprawdę dziwny, albo on o czymś nie wiedział. Liczył jednak na tę pierwszą opcję, bo nie lubił być niepoinformowany w czymkolwiek. Nadal był trochę zdezorientowany, kiedy wchodził do pokoju. Jego rodzeństwo nic na szczęście nie zauważyło, bo było zajęte prowadzeniem jakiegoś zażartego sporu. Czarnowłosy przysiadł na łóżku, przyglądając im się uważnie. Chciał się dowiedzieć, o co się kłócą tym razem.

- To niemożliwe - stwierdziła stanowczo dziewczyna.

- Niby dlaczego? - oburzył się jej brat.

- Przecież Josh zginął w pierwszej części!

Lightwood parsknął śmiechem. Dlaczego był z nimi spokrewniony?

- Alec, powiedz mu coś! - powiedziała do niego Izzy.

- Nie wiem nawet, o czym mówicie. Jaki Josh?

- Ech, z takiego ekstra filmu - wyjaśniła.

- Jesteście dziwni - skomentował ich zachowanie i oparł się wygodnie o poduszki.

- Kiedy przyjeżdża mama? - chciała wiedzieć Isabelle.

Alec wzruszył ramionami.

- Nie wiem - wyznał szczerze. - Ostatnim razem też nie wiedziałem, że w ogóle przyjeżdża. Nie kontaktuje się ze mną od jakiegoś czasu.

- No właśnie z nami też - wtrącił Jace. - Myślicie, że coś się stało?

Czarnowłosy pokręcił głową stanowczo.

- Pewnie jest po prostu zajęta.

Po tych słowach zapadła cisza. Izzy przeszła na łóżko i usiadła obok Aleca. Jace w tym czasie włączał komputer brata, nie pytając nawet, czy może to zrobić. Bez skrępowania wszedł w folder z muzyką i zaczął ją przeglądać. Nie znalazłszy jednak nic ciekawego zaczął szperać i otwierać coraz to nowe okna.

- Przestań! - powiedział w końcu Alec, patrząc na swojego brata.

- Dlaczego? - zapytał i uruchamiał wszystko jak leci.

- Bo nawet się nie zapytałeś, czy możesz mi grzebać w komputerze.

- Masz coś do ukrycia? - zaciekawił się i zerknął na niego szybko.

- Nie. Niby co?

Jace parsknął śmiechem i wypalił:

- Nagie fotki Magnusa?

Alec rzucił w niego poduszką.

- Auuua!

- Dobrze ci tak. Powinieneś dostać czymś cięższym - burknął.

- Och, czyżbym powiedział coś niestosownego? Czy może samą prawdę?

- Jesteś zboczony! - Alec aż się skrzywił.

- Unikasz odpowiedzi braciszku - zaśmiał się ponownie.

Czarnowłosy cały się najeżył. Co za kretyn!

- Nic tam nie mam!

- Więc czemu się wściekasz? - zapytał spokojnie blondyn.

- Bo ja nie wchodzę do twojego pokoju i nie grzebię ci w prywatnych rzeczach? - rzucił sarkastycznie.

Izzy przyglądała im się spokojnie. Już się przyzwyczaiła do tego, że jej bracia kłócą się o byle co. Zastanawiała się chwilę, czy im nie przerwać, ale stwierdziła, że to nie ma sensu. Jak na razie nie doszło do rękoczynów, więc było okej.

- Jesteś słodziutki - powiedział Jace. - Ale nie masz nic ciekawego - westchnął znudzony.

- Mówiłem ci przecież - warknął Alec.

Blondyn kiwnął głową.

- Niby tak, ale trochę liczyłem na to, że kłamiesz - wyznał, wyłączając urządzenie.

- Zaraz oberwiesz - postraszył go.

- Dobra, dobra panowie - wtrąciła się ich siostra, przerywając tę słowną potyczkę. - Chodźmy już na dół, co? - zaproponowała i zaczęła wstawać.

Bracia się z nią zgodzili i również ruszyli na zewnątrz. Blondyn popchnął Aleca, kiedy ten miał wychodzić i czarnowłosy uderzył bokiem o framugę drzwi. Jace wybuchnął śmiechem.

- Co za fajtłapa. Nawet nie umie przejść przez drzwi.

- Och, rzeczywiście, bardzo śmieszne - skomentował starszy i oddał mu z pięści w ramię.

- Auua! Taki jesteś chojrak? Bijesz młodszych? - oburzył się.

- Sam zacząłeś - wypomniał mu. - I lepiej już skończ, bo możesz oberwać jeszcze raz - dodał szybko, bo zauważył, że brat się na niego namierza.

- Izzy, on mi grozi! - zaśmiał się, a jego siostra tylko przewróciła oczami.

Czasami zachowywali się jak dzieci. Albo jakby byli w cyrku. Uciszyła ich, rzucając obu ostrzegawcze spojrzenie.

- O nie! Teraz to ona nas będzie bić! - rzekł Alec, robiąc wielkie oczy.

- Ja się jej boję! Już widziałem żądzę mordu w jej oczach! - zgodził się z nim Jace.

Isabelle prychnęła lekceważąco.

- I co? Między wami już jest sojusz i jesteście przeciwko mnie? - zapytała z niedowierzaniem.

- Życie, maleńka - powiedział blondyn, na co jego brat kiwnął mu głową.

Alec obrócił się do niej i posłał całusa. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego szeroko, tak, żeby nie widział tego Jace. Zaraz zacząłby krzyczeć, żeby Alec nie spoufalał się z wrogiem.

Resztę trasy jakoś przeżyli. Obyło się bez rozlewu krwi. Na dole nie spotkali jeszcze nikogo, więc rozsiedli się wygodnie na kanapie. Czekali kilka minut, aż zaczną się schodzić pierwsze osoby. Alec nadal miał wrażenie, że ktoś się w niego wpatruje. Kiedy przyszli trenerzy, od razu ruszyli w stronę wyjścia. Dzisiaj czekała ich kolejna lekcja łucznictwa. Przechodząc przez próg, Alec kątem oka zauważył Magnusa przechodzącego przez salon. Wymienił z nim szybki uśmiech i wyszedł na zewnątrz.

Zajęcia były równie przyjemne i ciekawe co wczoraj. Lightwood się nie nudził. Strzelał nawet trafniej niż wczoraj. No i oczywiście jak zwykle kiedy miał łuk w ręku, zniknęły jego wszystkie problemy. Czuł się tak, jakby był tylko on i tarcza przed nim. Pan Travley poprosił go nawet na bok i pochwalił.

- Masz naprawdę świetne wyczucie i dobrego cela - przyznał. - Trenowałeś kiedyś łucznictwo?

Alec pokręcił głową, postanawiając odpowiedzieć zgodnie z prawdą.

- Nie, podstawowych rzeczy nauczył mnie tata, a reszta jakoś sama przyszła - wzruszył ramionami. - Lubię czasem postrzelać dla rozluźnienia się.

Trener uśmiechnął się szeroko.

- Czysty talent - stwierdził. - Gratuluję!

Alec uśmiechnął się jeszcze szerzej. Rzadko kiedy ktoś go chwalił.

- Dziękuję - odparł.

- Nie zmarnuj go, chłopcze - dodał jeszcze i odszedł.

Lightwood zmierzwił włosy palcami i wrócił do tarczy. Po kilkudziesięciu minutach zajęcia się skończyły, a Nocni Łowcy mogli wracać do siebie.

Po zmianie ubrań i podstawowych czynnościach Alec udał się do kuchni, żeby się napić. Kiedy ponownie znalazł się w swoim pokoju, było już tam kilka osób. Jego znajomi uprzedzili go wcześniej, że wpadną posiedzieć. Nie miał nic przeciwko temu. W pewnym sensie przyzwyczaił się do tego, że spotkania odbywały się u niego. Byle nie przychodzili późnym wieczorem albo wcześnie rano, bo wtedy mogli zastać jeszcze jedną osobę.

Lightwood wszedł i od razu położył się na łóżku. Przeturlał się na brzuch, głowę chowając w poduszkach.

- Aleec! Nie śpij - zaśmiała się Suzie.

- Nie śpię - mruknął, a jego głos był lekko tłumiony przez poduszkę.

- No to wstawaj - powiedziała Izzy i dźgnęła go w bok.

Podskoczył szybko, wydając z siebie dźwięk, łudząco podobny do dziewczęcego pisku. Usiadł prosto przy akompaniamencie gromkiego śmiechu.

- Ale śmieszne - skomentował ponuro, ale zaraz do nich dołączył, chichocząc cichutko.

Rozmawiali dużo i na różne tematy. Najdłużej jednak rozprawiali o łucznictwie. Okazało się, że Noah też je uwielbia. I sądząc po komentarzach innym, spokojnie mógłby konkurować z Lightwood'em. Kto by wygrał? Tego nie wiadomo.

Później poszli na obiad, a następnie znowu zebrali się w tym samym pomieszczeniu. Tym razem jednak wytworzyły się dwie wyraźne grupki. Dziewczyny usiadły z jednej strony, przeglądając jakieś durne gazety, a chłopaki z drugiej. Oni z kolei rozsiedli się wokół komputera, śmiejąc się z jakiś memów, które znaleźli w internecie.

Nagle otworzyły się drzwi i do środka jak burza wpadł Sam.

- Alec, jesteś gejem?!

___________________________________________________

Kolejny rozdział! :)

Podoba się? Mam nadzieję! Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze i wejścia oraz liczę na to samo również pod tym postem :)

No tego, miłego dnia i fajnych wakacji!

Buuuuziole!:*